Peta o inverno nos cristais
altivo, fachendoso, tirano.
Os corvos planan contra o nordés
nun día curto e xélido de xaneiro,
semellan gaivotas en danza maina
sobre a corrente do río acedo.
Todo cala cando o vento bate,
o río non, o río roxe, roxe, roxe...
Mirando ó sur e agardando acougo
as árbores núas e indefensas resisten,
as nubes aterecidas, espalladas,
dubidan, trabucan o seu rumbo.
Aínda coa certeza de ser temporal
tremo mirando os remuíños do lixo.
Neste intre, atónita, trala ventá,
avalío a sorte de ter un teito.
Autor/a da transcrición: e~xenio
Do poemario da autora Fume de cerna.