Ofelia López Bermúdez (Aguias–Muras, 1952) Poeta e pintora, reside nas Pontes desde 1976.
O seu arraigo ao rural lévaa a escribir poemas sobre as imaxes que lle van quedando ao longo de todos estes anos da súa vida. No ano 2002 fórmase o Grupo Poético Alalá, e Ofelia é unha das súas fundadoras. É desde ese momento que a escrita se converte nunha actividade constante na súa vida. Co grupo publica un libro colectivo de poesía baixo o título Cinco Sentidos e tamén escribe poemas para revistas locais. Ademais, participa en numerosos recitais e diferentes actividades relacionadas co mundo da literatura que organiza o devandito grupo e tamén colabora con outras institucións culturais. O grupo celebrou no ano 2013 o seu décimo aniversario e publicou un libro colectivo titulado Dez anos de poesía nas Pontes, onde aparecen diferentes poetas que estiveron convidados nos recitais ademais dos propios integrantes de Alalá. Neste mesmo ano publica en solitario Fume de cerna. 
No ano 2012 é unha das impulsoras e fundadoras do grupo de artistas ponteses ARTPO.

Mui boas tardes. Eu, tamén como Aníbal, quero agradecer que nos invitárades, que nos convidáredes por estar aquí. I tamén como Aníbal tamén me vou facendo vella porque cando oeo falar todas estas cousas (...) Tíñamos que facer cenas de lareiras, sin televisión, i que cada un contara cousas. Creo que había que recuperar un pouco, e ter convidados i cenas de lareira. I, así, contábamos estas cousas e que non se vaian perdendo. A min gustaríamo facelo, i creo que algún día, intentareiro. 
I, estoume facendo vella porque todos estes contaban cousas, pero eu teño unha anédota que, ao millor, ninguén dos que está aquí a facía. Na miña casa, tíñamos a sorte de ter unha planta de luz nove viciños i, con oito anos, mandábame miña nai que fora encende-la luz, i á luz había que darlle con un trebello pa subir, había que subir non sei que (...) Había que abrirlle a auga enriba e aparta-las pedras e tal, tal i había que darlle con un trebello (...) Como era tan pequena, non sabía si o trebello subía ou baixaba. Si baixaba, desmontábase todo e tiñan qu'ir tres homes pasa-la noite alí arreglando no trebello. Entonces, eu poñía o dedo, i entonces sabía, si subía manchábame o dedo p'arriba. Si non me manchaba o dedo p'arriba tiña que cambiar de dirección pa poder encende-la luz. Pero, máis dunha vez creo que desbaratei o trebello e tiñan que ir a traballar de noite. 
I, i tiña un pai que facía de todo. Desde a matanza (...) Cando veu a luz, faci/ poñía enchufes, bombillas e chaves, qu'era o único que se poñía. Cando veu a luz, non se poñía outra cousa. Era zapateiro, era carteiro. Pa, pa conquistar a miña nai fíxolle unhas sandalias e as dúas eran do mismo pé (...) porque tiña dezasete anos, estaba empezando i fíxolle as dúas do mismo pé. Entonces, cun pé andaba ben, pero co outro non podía. Facía as botas dos guardias i todas estas cousas. I, i facía, pois, infinidade de cousas máis: daba as inyecións, daba (...) facía de vetirinario, sácaballe o grau aos cochos, bueno, facía de todo. Entonces, cando estaba facendo algo, chegaba alguien e dicía: "Ai, si me poideras vir...!" E xa desaparecía e xa non volvía hasta media tarde. Si. Recordamos moitas anédotas, e facíanse moitas cousas.
I agora o do cocho, tamén o recordo porque veu un veterinario novo de Valladolí, i a veciña decíalle: "Ténlleme que sacar o grau que se non, o cocho mórreme, coa penicilina soa non vale!" I, o veterinario non sabía o qu'era o grau do cocho. I, entonces, mandoulle chamar a meu pai, que vivía ao lado, i desde aquela cando iba e lle vía o grau ao cocho, dicía: "Que veña Armando!"
Así que todos temos historias, anédotas i todo.