Lectura dun poema de Follas Novas de Rosalía de Castro.

Unha vez tiven un cravo

cravado no corazón,

i eu no m'acordo xa se era aquel clavo

de ouro, de ferro ou de amor.

Soio sei que me fixo un mal tan fondo,

que tanto me atormentou,

que en día e noite sen cesar choraba

cal chorou Madanela na Paisón.

“Señor, que todo o podedes

-pedinlle unha vez a Dios-,

daime valor para arrincar dun golpe

cravo de tal condición”.

E doumo Dios e arrinqueino.

Mais…quen pensara? Despois

xa non sentín máis tormentos

nin soupen que era delor;

soupen só que non sei que me faltaba

en onde o cravo faltou,

e seica..., seica tiven soidades

daquela pena…Bon Dios!

Este barro mortal que envolve o esprito

quen o entenderá, Señor!