Serafín Mourelle: Este oco/acorréuseme a min porque eu tuven un tío que marcho na República para Argentina. Nunca máis volveu aquí, porque, en chegar alá, embarcou no,no Juan de Garay. Che sona ese, o Juan de Garay? Foi un correo moi famoso, e que viña a Vigo e máis a Barcelona. Pero meus avós non podían ir a ver ó fillo nin a Vigo nin a Barcelona, polas circunstancias sociales, económicas, por moitas cousas. Entonces el pasaba por aquí, e dicíalle, escribíalle desde alá: "Papá, mamá, pasei por,por diante do pueblo." E vin, tiñan meus avós, que meus avós eran uns pequeno-burgueses, eh?, os maternos/ o materno, e o outro era un labrego. Non era rico, pero non pasaban tampouco necesidá. A guerra arruinounos. O meu,o, o construtor tuvo que,que vender, e,e cando hai que vender, non,non soubo.
Antonio Reigosa. Claro.
Serafín Mourelle: E bueno, o caso é que escribíalle a eso, escribía a (incomprensíbel). Entonces, hai que darse conta: poñerse nun barco e ver a túa terra. Bueno! Eu dígoo metaforicamente, a miña terra, porque eu tamén teño terra, pero non me considero dono desa terra, pero sabes que naciches alí. Ou sea, moi jodido, jodido. Meu tío, e non volveu, morreu e non volveu a Corme. E entonces acordeimo deso, tamén porque, mira, lle teño oído, nós que estábamos nos pesqueros, e pasaban os mercantes pa norte, pa sur, e sempre iba a dotación mirando pa terra. Eu tamén xa vía, téñoo dito moitas veces: Non sei se haberá/se haberá unha bandeira europea, e aínda un pouco máis alá, donde non haxa gallegos. Porque foron moitos...

Antonio Reigosa:
De timoeiro na ponte no compás mantendo o rumbo, navegamos por Fisterra...

Serafín Mourelle:
No costado os compañeiros ollan para a nosa terra,
Albisco Cabo Corrubedo, o Pindo, Louro e Fisterra,
A Nave e mais Touriñán, o Vilaño e o Roncudo.

Aló no fondo das rías tamén albisco as nosas vilas,
vexo os pinos e o verde, recendo o aire da terra.

Vexo o ocaso do Sol, o solpor da miña terra.
No caletre teño o pobo no que a miña xente espera:
a compañeira e os fillos, os pais e mais a taberna,
corredoiras e camiños, camiños da miña aldea.

Rumbo levamos de Bremen onde a min ninguén me espera.
Coas bághoas nos ollos miro na popa a esteira.
Seguimos proa de norte. Tan lonxe pero tan cerca.

Poema Navegando por Fisterra, de Carapelas de sal e iodo.