Serafín Mourelle: Eu non sei se contalo esto, porque incluso tes que contalo na intimidá. Nós viñamos do pueblo un pouco así, como che diría eu?, porque,porque nos botaron. Pasaron un te/un tempo, e sobre o ano cuarenta e catro ou así, meu pai caeu enfermo. Andaba ó mar en Pasajes, e veu enfermo, e,e, enfermo, tanto é que veu á casa como pudo, e,e,e ó outro día, tiñamos unha habitación abaixo, unha casa grande de pedra, e,es meus pais durmían arriba, na sa/na sala, ne,na (incomprensíbel). E qui/quixo vir pa abaixo, e xa non poido. Tuvo que traelo un tío meu ao lombo. Foi tremendo, (incomprensíbel).
Ben, veu o médico do pueblo, un tal Antonio Ramos e,e,e nada. O meu pai no/, morría. El dicíalle á miña nai: "María Estrella, tiene un pecho como un caballo." E era verdá, non me falte, porque non sei cantos,cantos cortes debeu levar meu pai polo corpo. Non sei a que enfermedá. Non houbo un médico que deu unha da enfermedá. A el salíanlle acesos de pus, que, esto, e pinchaba, ou sea, o tío llo cortaba e xa non volvía por alí. Viña meu tío a facerlle as curas. Meu ti/tío, que tiña bo/bo (incomprensíbel) poñíalle unhas mechas e todo eso, e unhas gasas e veña, e, (incomprensíbel). E xa pouco tardaba en pedir outra. I eu non sei o tempo que levaba meu pai aí. Claro, ou sea, puido ser que, que levara un ano e pico ou máis aínda.
Entonces, unha veciña díxolle á miña nai que había un médico na Coruña especialista, que esas cousas que as curaba moi ben, un tal Manuel Soilán. E miña nai veu á Coruña (incomprensíbel). E tratou con,con ese don Manuel Soilán, que foi,foi a facerlle unha visita a Corme, e recetoulle a penicilina. Naquel tempo, que xa houbo que,e, que miña nai, estábamos vivindo mui malamente por non vender, porque estábamos xa na casa do meu avó xa, vivíamos na casa que lle deixara o avó, o meu avó, á miña/á miña nai. Que fóramos a vivir p'alí cando o meu avó tamén, pois un acidente quedoulle unha perna, xa de maior, bastante maior e,e entonces, bueno, cando chegou o meu pai xa non, xa morrera o meu avó. E entonces, poise veu o outro médico e recetoulle a penicilina. Había que poñerlle unha dosis cada catro horas, cada catro horas.
Contan que, antes de poñerlle a penicilina, o pus salía como chapapote, negro, negro, e cando lle empezaron a poñer a penicilina, á primeira dosis xa se notou que iba avanzando por (...), pero, enterouse o médico, e chamou á que lle poñía as inyeccións, Serafina de Flora, tou citando o nombre, e non creo que comenta ningún (...), xa non viven en,n, era a única persona que facía, poñía as inyeccións intramusculares, non sei se que máis, alí no pueblo. Chamouna e dixo que non viñera máis á nosa casa, e non veu. E,é inconcebible, estas cousas eu tamén as conto para que sepan de onde vimos e o que pasou neste país. Entoncese, miña nai, claro, non estaba meu pai, dalí do, non curaba, e chamou a don Manuel Soilán e dixo: "Bueno, ¿tú tienes dinero para pagar un practicante que te vaya ahí? Lo que te veo, la solución es que vengais para Coruña. Traer a tu/a tu marido para Coruña." E viñeron poise, polo ano cuarenta e tres ou cuarenta e catro, ou por aí foi. E,e alquilaron unha habitación aí na,na calle Rubine, e aí viña o médico e tal e cual. E despois, por recomendación, mm, internárono no Hospital de, Municipal, e,e o sustituto a,a,an, antes da Baca (incomprensíbel). E alí botou, non sei, igual un par de anos, pero quedou inútil. Claro, porque,e el había collido unha postura de estar así, encrequenado, mm?, e un de/dos xeonllos non lle volveu ao sitio. E tanto lle tiraron que, tirando, e,e hasta poñerlle sacos de area cunha roldana arriba, e,e, é que cando miramos o que temos hoxe, e eso que nolo están jodendo, dito sea de paso, poise,e o que sufriu aquela xente.
Despois saleu dalí, pero xa con dúas muletas, xa nunca máis e,e traballou nin máis nada. 46 anos, ou 47.