Ben, no momento no que eu me poño diante deste micrófono, o nivel cultural de todo (acó) d'hoxe, redúcese ao nivel do chan. E,e,e fai un pouquiño, falábase dun coqueteo entre un home e unha muller mentras que a súa filla estaba no muíño. Pero o muíño (...) Que puido pasar no muíño? Bueno, pois diso imos falar, porque eu hoxe veño aquí reflexionar sobre o amor. Un tema romántico, recurrente, pero eu falo do amor de antes, non do amor d'agora, do amor de antes. Verdadeiro, duradeiro, que duraba toda a vida aínda que non fose correspondido. Porque claro, aos galegos non hai que nos gañe nin a teimóns. Entón ¿a quen nunca lle contaron os seus avós, os seus pais, as historias de cando iban ao muíño a quedar cas mozas? E claro, antes ir ao muíño non era como quedar cunha moza agora, porque antes había que ir no medio da noite, sen lus, co frío, e como era o home galego, porque o home galego era rexo, peito pa fóra ¿non? unha boina ben encaixada e o caxato. O caxato é un bastón pa os que sexades d'aquí da cidade ¿non? 
Entón alá na noite o home xa está un pouquiño nervioso ¿non? pensando: Bueno, hoxe quedei ca mociña (...) e chegha o momento, e hai que saír, o home sae, serio, serio como, como un fiúncho. Pero que pasa? Que na noite corre o vento. E co vento que pasa? Que se moven as follas do millo, e fan ruído. Fan moito ruído. Unha persona normal que non sexa d'aquí dirá: (Incomprensíbel) pois o vento que move as follas. Pero claro, o home galego di: a Santa Compaña vén por min! Entón, claro, achégase á outra parte do camiño, pon cara de circunstancia, sospeita e camiña discretamente, porque claro, ben se sabe que a Santa Compaña é o equipo velocista do folclore galego. Nunca se sabe a que velocidade corren detrás de ti! E entón o home galego segue correndo ata que chega ao muíño e no muíño pode haber un pequeno resplandor, unha luz que sae de dentro, unha luz tenue, a luz dun farol. Antes non había focos, nin nada de eso. Entón, xa se percata, a moza éstao agardando dentro. Nese momento, o home galego, peito pa fóra, boina encaixada, caxato na man, disponse a entrar. E no momento no que entra, unha escena romántica, preciosa, unha luz tenue, o son da auga e a moza agardando por el e tan pronto o ve entrar xa lle di: Arre demo, ben tempo che levou cheghar, ho! E, inda por riba, nin te lavaches!
Entón o home galego, lonxe de sentirse ofendido, saca peito, axusta a boina e dille: Mociña, a min, o cheiro a home non mo quita ninguén.
Entón aló quedan os dous, nesa escena romántica, os dous sós, luz tenue, o son da auga. Sós. No medio da noite. No inverno. Pero que pasa? Que escoita un ruído fóra. Un ruído fóra. Que pode ser? Alghún becho, un raposo, un (jabarín). Non, porque de repente, comézase a abrir a porta. Entón, o home galego volve poñer cara de circunstancia, retrocede e empeza a ter uns calores preocupantes tendo en conta que estamos nunha noite do mes de febreiro. Prepárase para o peor. E que ocorre? O pai da rapaza! O pai da rapaza é a figura do folclore galego, e non só galego, de todo o mundo, máis terrorífica! Non hai cousa que meta máis medo que o pai da rapaza!
(...) É que vamos a ver, eu como estudante, por exemplo, ás veces, (salgho) dun exame, sales pensativo, a ver que tal foi, comenta-la xoghada dun compañeiro ¿non? e (dis): Bueno, ti que tal? Bueno, ben, ben. Pa min o peor foi a seghunda folla, a seghunda folla matoume, eh! Entón, claro, eu volvo poñer cara de circunstancia ... Seghunda folla? Claro, ese é o problema, mete medo, pero isto non é comparado ao medo que mete o pai da rapaza. E mentras eu vos contaba isto, o noso protagonista xa leva un anaco correndo monte arriba, pero sin parar. Bum, bum, bum, bum, bum, bum! Sen mirar atrás, sen percatarse siquera de que onda el, veñen unhas persoas vestidas de blanco cun crucifixo (decíndolle): (incomprensíbel) Sen percatarse. Hai que seguir. Non se pode mirar atrás. Ten moito medo. O pai da rapaza mete moito medo, e isto era o amor de verdade, o amor de antes porque a día d'hoxe ¿Como liga a mocidade? O rapas colle, saca o móbil, busca cariño mío, pica e pon: Meu amor, que fermosos son os teus cabelos cando se balancean ao ritmo do aire. Un ritmo do aire que non vén do vento, que vén do meu corazón cada vez que te ve. Ah,h,h,h,h! E entón o rapaz (galego) envalentónase, e di: Ahora vou, ahora vou! E ponlle: Quérote. E se se pon tolo de todo, ata lle pon o til. Quérote, con til. E ponse a agardar unha resposta. Nervioso. Coma (incomprensíbel) E nese momento, ao que ve que lle chega unha mensaxe da rapaza, pon cara de circunstancia, e a rapaza dille: Ai, moitas grazas. Eu tamén te quero como o gran amigo que es! Amigo! Chamoulle amigho ao pobre rapaz despois do que lle dixo! Iso é peor que coller ao presidente da Xunta e enseñarlle a decir crise, crise. Non sabe decir crise! É horrible! Ter eso é horrible! Entón que ocorre? Quedámonos a velas vir! 
E entón quero rematar dicindo que: Se non vale a pena correr monte arriba sen mirar atrás como un bo home galego, esa rapaza non merece o noso amor! 
Moitas grazas.