Fragmento do poema Ausénceas de Manuel García Barros. Publicado en Céltiga, nº 83. Bos Aires, 10-6-1928.

E,e,e vou ler un poema de Manuel García Barros (...) ademais de ser un excelente narrador, un excelente periodista, tamén facía versos. Vou ler un poema del que se chama Ausencias. Di así:

Fuxíronme aquiles tempos 
en que tiña o meu encanto 
en ver como vai o rio 
docemente marmulando 
en ver medralas herbiñas, 
en coller rosas nos prados, 
en escoitar pol-as tardes 
como cantan os paxaros, 
en sobir pol-as penedas 
botando sermons no alto, 
en arromedar da gaita 
os sóns dociños e brandos 
en facer festas no monte 
namentras pacía o gando...
¡Praceres doces de neno 
que eran todo o meu encanto!
Agora xa non hai frores, 
marmulos, niños nin cantos, 
soyo hai sospiros que ó peito 
y-as nubes arreboladas 
Cupido dou regalo...