Lectura dun poema de Cantares Gallegos de Rosalía de Castro.

San Antonio bendito,

Dádeme un home,

Anque me mate,

Anque me esfole.

 

Meu santo San Antonio

Dáime un homiño

Anque o tamaño teña

Dun gran de millo.

 

Dáimo, meu santo,

Anque os pés teña coxos,

Mancos os brazos.

 

Unha muller sin home...

Santo bendito!

É corpiño sin alma,

Festa sin trigo.

 

Pau viradoiro,

Que onda queira que vaia

Troncho que troncho.

 

Mais en tendo un homiño

Virxe do Carme!

Non hai mundo que chegue

Para un folgarse.

 

Que zambo ou trenco,

Sempre é bo ter un home

Para un remedio.

 

Eu sei dun que cobiça

Causa miralo,

Lanzaliño de corpo,

Roxo e encarnado.

 

Carniñas de manteiga,

E palabras tan doces

Cal mentireiras.

 

Por el peno de día,

De noite peno,

Pensando nos seus ollos

Color de ceo.

 

Mais el xa doito,

De amoriños entende,

De casar pouco.

 

Facé, meu San Antonio,

Que onda min veña,

Para casar comigo,

Nena solteira.

 

Que levo en dote

Unha culler de ferro,

Catro de boxe.

 

Un irmanciño novo

Que xa ten dentes,

Unha vaquiña vella

Que non dá leite...

 

Ai! meu santiño,

Facé que tal suceda,

Cal volo pido.

 

San Antonio bendito,

Dádeme un home,

Anque me mate,

Anque me esfole.

 

Que zambo ou trenco,

Sempre é bo ter un home

Para un remedio.