Poema de Queixumes dos pinos, de Eduardo Pondal, lido por Francisco A. Vidal Blanco.

Vindo de Bergantiños,

triste e convalecente,

pasei p’lo medio a medio

de Meicende garrida canto breve,

e batida decote

do seco e frío nordeste.

Erguendo a fenestrela

do coche, con voz deble

p’la fatiga e tremante,

lle dixen: «Boa Meicende,

venturosa, garrida,

na túa doce pendente,

cando as túas rapazas

leven á Cruña o leite,

dille que o leven boo,

ben limpo e ben pracente,

para dar forza ao bardo de Brigandsia,

que rendido se sente».