Lectura dun poema de Adeus Norte de Ramiro Fonte.

Ramiro Fonte Crespo (Pontedeume, 1957–Barcelona, 2008) foi, a pesar da súa breve vida, un importante poeta galego que ademais abrangueu outros xéneros como a narrativa, o ensaio e maila crítica literaria. Foi un dos fundadores do colectivo poético Cravo Fondo, membro da Real Academia Galega e nos últimos anos da súa vida exerceu como director do Instituto Cervantes de Lisboa. A súa obra poética individual consta dunha ducia de publicacións entre as que se poderían citar: Designium, Pasa un segredo, Adeus Norte, Mínima moralidade e A rocha dos proscritos. No ámbito narrativo algúns dos seus títulos son: Catro novelas sentimentais, Os leopardos da lúa, Os ollos da ponte ou A ponte nos ollos. No capítulo de ensaio, cómpre destacar o seu estudo Fermín Bouza-Brey e a súa obra literaria.

Esa flor que pousabas
No vértice lizgairo dos teus días
Que eran tamén os meus —se mo concedes—
E era un perigo audaz, un tanto doce,
Deixala alí, invocala
A través da canción dos solitarios
Ou das grandes derrotas; esa flor

   Por ti deitada
Na trémula fronteira que o teu peito
Fai co terrible, co que fica lonxe,
Co que cae no alén dos nosos soños,
Murchou durante cen albas ben frías;
Da súa cinza abrollou a única rosa.

   E era aquel tempo triste, certamente.
Chovía moito en torpes calendarios,
Nos días xoves, nos abrigos lentos;
Nas pálidas semanas dun amor,
E nós, os fuxitivos
De tódolos desexos,
Manchabamos as cores dos retratos
Con acenos esquivos, con ollares
Cobizosos da insegura partida,
E era aquel tempo grande porque tiñamos rosas.

   Ás veces sorprendémonos
Perseguindo as lembranzas como tal vez procura
Un mariñeiro cego cos seus ollos
O engano dunha luz que vén do mar,
E volvemos alí para caer de novo,
Para deixar partir eses expresos
Que esgazan o mencer porque desexan
Outras cidades puras, algún lugar sen nome;
Para darlle a esa noite que non nolo merece
A moeda de ouro refregada
Pola rara amistade que provocan os versos.

   Non debemos deixar que o vento da impiedade
Derroque unha atalaia de inocencia
Ou que nos queime o voo ese anxo negro
Derramado nas almas,

   Porque certos estamos
De que para afogar de novo a mocidade
Precisamos mans limpas e auga clara,
E saber que arrasamos un xardín
E algunha primavera, que perdemos
Quizais algunha vida
Para volver á vida e atopármonos,
Pero non as lembranzas nin a rosa.