SETEMBRO de roxa barba de millo,
xerminal labrego que pousa a súa man fadigada no noso espírito cereal
e con vos dozal de figos, uvas e mel
fálanos das colleitas que van máis alá do caseirío
pola preamar dos agromares na púrpura dos viños e o amarelo das espigas.
Polo corazón da madeira a fraga comeza a estar triste
de fuxidos arrolares de rulas e trocacias que voaron nos minguantes de setembro,
e coma canicelos dun románico vivo nos hórreos e nas varandas
as espigas e os cabazos cantan un poema de saudades arrincadas.
Un ceo de abellas erosiona doces calicatas nos viñedos
e a bolboreta colibrí dálle ás froles un bico de adeus.
Por un mar de ventos navegan as nubes que se perden no equinoccio,
nesa hora en que os abades de sotana pasean pensativos polas almuíñas
e rezan golas labregas que formiguendo de estrela a estrela,
sen chegar a ser mozas,
danlle ós poderosos o xubiloso milagre do pan e o viño,
e un día marchan incriblemente probes e descalzas de terra
chamadas pola axuda de Deus que en setembro se fai labrador.