Cántigas da Terra: Coa creación da Irmandade da Fala da Coruña, o primeiro nacionalismo precisa pragmatizar os seus ideais de recuperación da identidade propia. Con tal fin nace Cántigas da Terra (1916). Nun contexto de emoción e creatividade, produto do amor pola Terra, xermolan o canto, o baile, o teatro, a poesía, a pintura... trátase dunha proposta que implica a case que todas as disciplinas culturais nun momento clave: os albores da globalización, nos que xa se albiscan síntomas de esquecemento e menosprezo cara ao propio. Ademais, Cántigas axiña toma iniciativas importantes como a incorporación das mulleres (1921).
Até o cruento golpe do 36, o Coro mantivo unha intensa ligazón co movemento galeguista, mais cando comeza a guerra son moitos os que se agochan, foxen ou son fusilados e Cántigas tivo que se adaptar ao novo réxime de ditadura. Con todo, manter o canto en galego e a negativa a integrarse na Sección Femenina simbolizan grandes logros nesta difícil circunstancia. Na altura, o coro florece no musical e gaña popularidade, realizando multitude de viaxes e gravacións. Outro fito salientábel é que Cántigas consegue para Galiza o recoñecemento como nación celta dentro do II Congreso do Mundo Celta (Bretaña, 1954).
Actualmente Cántigas da Terra está formado, ademais do coro, por grupo de gaitas, grupo de zanfonas e corpo de baile. A entidade traballa na recuperación do espazo que lle é propio dentro do País, no uso normal da nosa lingua e na interrelación entre as distintas disciplinas culturais, cumprindo o desexo dos seus fundadores.
O repertorio constitúeno cántigas recollidas do imaxinario popular, moito antes de que a radio e a televisión fixesen aparición nas casas. Tamén outra boa parte foron compostas por músicos que lograron crear melodías con tal mimetismo que moitas conseguiron ser adoptadas polo pobo, volvéndose anónimas. Canto ás harmonizacións destaca a sensibilidade e o respecto dos mestres polas músicas recollidas (en calquera peza recoñécese sempre a liña melódica orixinal).

Ben, como supoño que tedes aí unhas letras e pra que isto sexa interactivo e como remate imos botar a foliada de Cerdedo. (Incomprensíbel) vos sinala que foi recollida por Adolfo Anta Seoane, eses dous homes que aparecían na foto, o da esquerda, e (...) no ano 32. Quixera só sinalar que é unha figura tamén moi importante para o pueblo, que foi un crego Saturnino Cuíñas Lois que veu dende as súas terras de Cotobade ata, ata Cesuias, donde foi crego e mais gaiteiro, e que tivo moita amizade con Anta, posiblemente desa amizade, recién chegado, no ano 31, a, a Cesuias (...) veu e díxolle: vénte a Cerdedo que temos unha bonita foliada pra que recollades. E así é o conto.

Heiche de contar un conto
un conto de mil mentiras.
Heiche de contar un conto
un conto de mil mentiras.
Heiche de contar un conto
un conto tódolos días,
un conto todolos días
ai lalelo ai lalala.

E no medio e no medio da ría
ao flotar ao compás do cantare
o ventiño que viña de lonxe
íalle a ventana a petare
íalle a ventana a petare
ai lalelo ai lala lalala.

Hei de beber auga santa
na fontiña dos teus ollos.
Hei de beber auga santa
na fontiña dos teus ollos
porque son tan bonitiños
que volven aos homes tolos
que volven aos homes tolos
ai lalelo ai lalala.

E no medio e no medio da ría
ao flotar ao compás do cantare
o ventiño que viña de lonxe
íalle a ventana a petare
íalle a ventana a petare
ai lalelo ai lala lalala.

Coitadiño, coitadiño,
coitadiño do que chora.
Coitadiño, coitadiño,
coitadiño do que chora
quen come o allo verde
non o pode botar fóra
non o pode botar fóra
ai lalelo ai lalala.

E no medio e no medio da ría
ao flotar ao compás do cantare
o ventiño que viña de lonxe
íalle a ventana a petare
íalle a ventana a petare
ai lalelo ai lala lalala.