Mini (Xosé Luís Rivas Cruz), nado en Begonte o 18 de xuño de 1951, e Mero (Baldomero Iglesias Dobarrio), Vilalba, 27 de xuño de 1951. Músicos, poetas, mestres e investigadores do folklore e a cultura tradicional de Galicia, membros históricos de Fuxan os Ventos e actuais compoñentes de A Quenlla. Ademais da súa produción discográfica con estes grupos, teñen participado por separado ou conxuntamente noutros discos de música galega como o Quiquiriqui (2006) producido pola Asociación de Gaiteiros Galegos e en obras teatrais como Pan, catro propostas arredor da malla e publicado diversos libros. É salientable o seu labor de recompilación de contos, lendas, refráns, ditos ou poemas, principalmente na súa Terra Chá natal e nas zonas onde exercen o seu traballo de mestres: Mesía (Mero) e Boimorto (Mini). O arquivo sonoro froito deste labor, composto por milleiros de cintas magnetofónicas, foi cedido ao Museo do Pobo Galego para a súa dixitalización e incorporación ao Arquivo do Patrimonio Oral da Identidade (APOI). No campo educativo son autores de diveros libros de texto de ciencias sociais, naturais e lingua galega para o ensino infantil e primario. En abril de 2009 foilles concedido o Pedrón de Ouro, e en outubro de 2011 o Premio Ramón Piñeiro “Facer país” como recoñecemento á súa traxectoria de corenta anos de investigación musical.

I a Rosiña do Estanqueiro

era unha tal costureira

i un día estaba cosendo

no cuartiño da palleira

I Anselmo da Vilanova

que era o rapaz que ela tiña

foise por tras dun reixado

por ver o que ela facía

Rosiña estaba facendo

unhas braghas e un sostén

foinas a probare ao cuarto

por ver si lle estaban ben

I Anselmo estaba mirando

xa non se tiña de peie

e díxolle á Rosiña

que pernas tan ghuapas tese!

I arrenéghote i ao demo

que te trouxo por eiquí

mala sarna te persigha!

Que colorada te pose

moi verghonzosa pareces

pois se nos imos casare

inda chas hei ver máis veces

Non te poñas tan toliño

xa te podes convencer

que mentras estea solteira

non mas has volvere a ver

Selmo non tiña pensado

de casare coa rapaza

porque non lle tiña dote

non lla querían na casa

I así que lle viu as pernas

xa cambiou de parecer

que dote nin que centellas

o que vale é ter muller!

I o día tres de setembro

na capilla do (anexo)

por un si que deu Anselmo

entrou libre saliu preso

Cando saliron da ighrexa

díxolle o cura ao Anselmo

aghora tes quen che quente

as canelas no inverno

Falta me fai señor cura

moito lle levo sufrido

durmir solo no inverno

é bo pra morrer de frío

E contestoulle a Rosiña

desde a porta enfadada

pois a ustedes señor cura

tamén llas quenta a criada

Tiveron a ghrande voda

i a estilo daquel lughare

chamaron aos convidados

e os ghaiteiros pra tocare

Bailaron a muiñeira

fóronse con sol á cama

si Anselmo o facía bene

ela seica lle ghanaba

I aló pola media noite

Enselmo quedou durmido

e dicíalle Rosiña

despértate, meu marido!

Tantas ganas que lle tiñas

xa paraches, meu danzante

cando hoxe estás cansado

que farás pra máis pr'adiante?