Esto era unha, un mozo que estaba enamorando cunha moza e chegaba onda ela e decíalle:
—Si fregas, fregas; si lavas, lavas; como estás a la luz de lumbre, estás colorada.
E entonces, contestáballe el, ela:
—Y el que no tiene amores, que hará?
I el non sabía que contestarlle.
Volvía outro día e volvíalle coa misma cousa.
—Si fregas, fregas; si lavas, lavas; como estás a la luz de lumbre, estás colorada.
—Y el que no tiene amores, que hará?
El xa fastidiado, non sabía que lle había decir.
—Pois teño que ir a un avoghado que me digha que é o que lle teño que decir.
Foise ao avoghado, nin corto nin perezoso, e contoullo ao avoghado. I o avoghado díxolle:
—Pois, ten que lle contestar: Consolando sus penas, descansará!
—Ah, moi ben!
Foise xa todo contento pa volver onda moza e dicirlle o que tiña que lle dicir. Pero cheghou ao medio do camiño e esqueceulle. Esqueceulle o que lle tiña que dicir á moza(...)E(...)e paghoulle.
—Canto lle debo?
—Sete reás.
E volveu ao, ao medio do camiño e esquecéralle.
—Pois teño que volver!
Volveu, outra ves.
—Xa me esqueceu!
E díxolle:
—Pois, consolando sus penas, descansará!
Despois, foi todo o camiño:
—Consolando sus penas, descansará!
Foi pensando todo o camiño.
Pra o outro día, vai onda ela:
—Si fregas, fregas; si lavas, lavas; como estás a la luz de lumbre, estás colorada.
—Y el que no tiene amores, que hará?
—Consolando sus penas, descansará!
—E quen cho dixo, burro, que ti n'o sabías?
—Que lo supiese que no, catorce reales me costó!
Autor/a da transcrición: e~xenio
Texto de presentación