En Barro hai uns personajes que era Carmela, unha moza moi guapa i un rapaz, un Pepiño, este rapaz...era mozo tamén, moi boa persona, non cabía duda ningunha, pero donde había unha muller alí estaba Pepiño. Entonces a Carmela e mais Pepiño pois... i os demais mozos, claro, tiñan celos del e tal, e baixa Carmela unha vez po muíño, e  un dos mozos veuna, e púxose ela, e dice:

 

Vinte entrar no muíño

e tíña-la porta pechada

e non estabas moendo,

algo alí esperabas.

 

Correrías daba Pepiño

coa súa caña pescando,

Era Pepiño coa súa caña pescando.

 

Dixo que pescaba troitas,

eu non lle vin ningunha

e pola noite me dixo

que solo pescara unha.

 

Chegou á casa e díxolle a nai:

-Pero ti..?

Estaba a tarde chuviosa

e metina dentro do muíño,

estaba a tarde chuviosa

e metinme dentro do muíño.

 

Ao cabo de pouco tempo

a Carmeliña choraba,

notaba que pouco a pouco

a barriga se lle inchaba.

 

O día de San Antonio

naceu aquí o rapaciño,

i a Carmela moi contenta

foino bautizar ao muíño.

 

Esa é a historia de Pepiño.