Imos co mariñeiro:
Aquel mariñeiro era
roibén de cea alborada
era resaca, salseiro
era remo, brisa, praia
na cara cen mil enrugas
a ollada triste, lonxana.
Pintándolle ondas ó ceo
dende a brisa da ventana.
Tiña un non sei que na boca
que ao falar o aire bailaba
e carenábao da aurora
por todo o pelo ata a cara.
Tiña un non sei que nas mans
que ao tocarche xa soñabas
cos toletes dun abrente
cos remos dun alma branca
cada enruga era un historia
que as galernas lle contaran.
Cada enruga era un salseiro,
brisa morna, marexada.
Coas mans debullaba soños
que coa mirada contaba,
mentres coas súas mans mornas
peiteaba a luz da alba
Que tolo aquel mariñeiro,
que tolo estaba pensaba
por peitearse coa brisa
por vogarlle ondas á (alba)
Gardo nos ollos recordos
das mares da súa cara
daquela ollada de soños
daquela mirada clara.
e tamén gardo o silencio
que acotilou a resaca
cando o badano da igrexa
choroulle á brisa tres bágoas.
I a virxe no ar do ceo
nunha lanchiña de prata
co rosario de dous remos
meu mariñeiro rezaba.
Autor/a da transcrición: Estefanía Mosquera Castro
Texto de presentación