Calros Solla: Como se facía a vincha? O doce tradicional do Entroido aquí en Cerdedo. A vincha!
María da Vrea: A vincha, collíase a vexigha do porco, cortábaselle un trociño, na punta, e dábaselle a volta e poñíase a ablandar, agua, xabón, todo moi, e lavala moi lavada; e vírabase co de dentro pa fóra. E entonces, despois, facíase o amoado, botábanse guevos, azúcar, un pouco de zumo de limón, e botábase alí todo e botábase na vincha. E despois había que quitarlle o aire todo, que non lle quedara aire ningún á vincha, e íbaselle dando a volta moi dada, mui dada, e despois collíase unha aghulla e cosíase, pero moi cosida pa que non entrara agua pa dentro, se non mesturábase a agua cos guevos, e non sabía ben. E facíase así, pero tardaba moito en cocer. Tardaba moito en cocer porque, claro, estaba dentro da vincha.
Calros Solla: E como se puña a cocer na na pota? Explíqueo, explíqueo pra pra quen non nos vexa e só nos oia. Como é? Collíase a vincha e colghábase.
María da Vrea: Colghábase no pau, o pau poñíase así na pota, na agua, ou nun caldeiro nun caldeiro lavado, grande, colgado alí, a cocer.
E despois había que, de vez en cuando, darlle unha pinchadiña pa que soltara o aire a a vincha, pero pouquiña pa que non lle entrara agua d'afora, hasta, pero tardaba moito en cocer. Pero despois, aquelo era un manjar!
Calros Solla: E despois como se servía? Servíase fría!
María da Vrea: Si.
Calros Solla: Fría.
María da Vrea: Si, servíase fría porque quente non sabía ben. Servíase fría, íbase cortando e e sabía que daba gusto. Eso facíase por Carnavales.
Calros Solla: I os ingredientes do amoado, imos detallárllelos aquí aos aos que nos oian. E,e,e collíase pan, picábase pan.
María da Vrea: Había que poñelo de víspera.
Calros Solla: O pan podía ser reseso?
María da Vrea: Si. Canto máis reseso millor. Poñíase de víspera a ablandar con un pouco de leite con azúcar, e quedaba alí toda a noite a ablandar, e despois ao día siguiente, pois batíanse os guevos ben batidos.
Calros Solla: Cantos ovos? 
María da Vrea: Poise según o que lle quixeras botar. Canto más lle botaras, millor sabía.
Calros Solla: Home, si os ovos os chocara Valiño, non había (ovos)!
María da Vrea: Non valían pa nada! Eses xa estaban ghrolos.
Calros Solla: Pero, é dicir, había que ser largho de,e,e largho de ovos, eh, podíanselle botar dez ovos! 
María da Vrea: De/ Si, si, si, ben ou doce!
Calros Solla: Ou doce!
María da Vrea: Si.
Calros Solla: I algunha cousiña máis, unhas uvas pasas ou...
María da Vrea: O que quixera botarlle unhas uvas pasas. A min non me gustaban moito porque poñíanse blandas na na agua, e non me gustaban moito. A min gústabanme as uvas pasas, pero así na agua, no.
Calros Solla: I u,u,un un ghurrichiño de anís? Tamén.
María da Vrea: Ese, a larpeirada a primeira cousa.
Calros Solla: Ajá. E i i o truco está nesas gotiñas de zume de limón, tamén, quizais?
María da Vrea: Tamén que sepa algo ao limón.
Calros Solla: E canto de azucre?
María da Vrea: Bueno, pois, esprimías, por ejemplo, casi un limón porque como levaba unha cucharada de azúcar por cada guevo.
Calros Solla: Ajá!
María da Vrea: Facíalle falta.
Calros Solla: I o da manteiga?
María da Vrea: Botábase unha pouca manteiga, derretela, i ao que estuvera fría, botarlla, se non, se lla botas quente, vas cocendo os guevos.
Calros Solla: É dicir, é unha larpeirada maior, eh! Porque entre o anís.
María da Vrea: Si.
Calros Solla: O azucre, o limón, a manteiga, os ovos, o leite i o pan reseso!
María da Vrea: É un dulce esquisito!
Calros Solla: Esquisito. Verdade?
María da Vrea: Si, señor! E sabe moi ben! Despois vala partindo, así en trociños. Quen nos dera aghora un (quicho)!