Calros Solla: Que era isto do O bailar do carrasquiño?
María da Vrea: Ai, es'eran, era un bailar que había moderno que se bailaba,
O bailar do carrasquiño
é un bailar/
Ai!
É un bailar amodiño
que se baila de espalda en espalda,
anda, niña, menea esos brazos,
anda, niña, menea esas piernas,
anda, niña, menea esos brazos;
que a la media vuelta se dan los abrazos.
Pra dar, pero resulta que cando iban dar, ela xa escapara; i o outro non tiña a quen abrazar.
Calros Solla: É dicir, a cousa era deixar o,o,o.
María da Vrea: É!
Calros Solla: O danzante.
María da Vrea: Solo.
Calros Solla: Só. Composto e sen/ Empeza:
O bailar do carrasquiño
é un bailar moi disimulado,
echas la rodilla en tierra,
todo el mundo se queda admirado.
Báilase de espalda en espalda,
anda, niña, menea esa saia!
Porque agora xa esqueceron mitá das cousas!
Calros Solla: Ahora está ben, era como dixo.
Anda, niña, menea eses brazos/
María da Vrea:
Y a la media vuelta se dan los abrazos.
Calros Solla: Así é.
María da Vrea: Cando iba dar a vol/ o abrazo, el xa marchara, ou ela, e non tiña a quen abrazarse.
Autor/a da transcrición: e~xenio