Calros Solla: María, e pódesnos esplicar que era isto das cinzarradas?
María da Vrea: Pois era cando se casaba un viudo, cando se casaba un viudo, pois cantábanlle a cinzarrada. (Incomprénsibel) E casouse unha viuda, entonces fixéronlle a cinzarrada.
Ai, como era? Como empeza? ¡Todo se va en la vida, eh!
Calros Solla: Comezaría

Sale la señorita Mónica/

Por exemplo. 

María da Vrea: Si.

Sale la señorita Mónica
con la mano atravesada;
sale diciendo su madre:
¡Que siga la cinzarrada!

Calros Solla:

Sale la señorita Mónica
con la mano en la cintura/

María da Vrea: 

Sale diciendo su madre:
¡Ten paciencia, criatura!

Calros Solla: E logo segue

Caloeira, Caloeira/

María da Vrea:

Xa estás chegando ao Mesón;
catro días que duraches,
morriches sin (confesor)!

Calros Solla: E como se facía? Estas coplas cantábanse, facíase unha procesión pola aldea? Como era?
María da Vrea: Si,i,i iban hacia a iglesia.
Calros Solla: E que levaban?
María da Vreaa: E ao millor un/ un/ unha muller feita de palla, e iban con ela pra/  Claro, unha (Incomprensíbel) e iban en procesión. E unha vez iban, e claro, viñan daquel camiño que vén da parte d'atrás, aí abaixo, e tiñan que cruzar a carretera, e había unha señora, que viña do monte de buscar un feixe de leña, e veunas pasar e saltou con elas:
—Marchade d'aí, tende verghonza! Marchade d'aí! 
E elas cantando a a cinzarrada. 
Calros Solla: I onde remataba a cinzarrada?
María da Vrea: Na iglesia.   
Calros Solla: E que facían na iglesia?
María da Vrea: Nada, levaban o santo que facían, o que era que facían como difunto, e deixábano alí. Pra eso lle decían:

Caloeira, Caloeira,
xa vas cheghando ao Mesón;
catro días que duraches,
morriches sin confesión!