Din que mandaches as gaitas tocar ledo

i as gaitas choraban. 

No monte de Sanxurxo, de camiño ao mar e 

(incomprensíbel) castro detívose a tarde

no seu devalar incesante

agardando, como quedarais, a túa chegada

Din que mandaches as gaitas tocar ledo

i as gaitas choraban. 

A túa fuxida alónxase 

como unha sombra doce nos soños da (incomprensíbel)

e nós, á terra entregamos con bágoas de morte

as túas cinzas quentes.  

Din que mandaches as gaitas tocar ledo

e as gaitas choraban.

Deixamos unha (secoia), fráxil e teimuda coma ti

gardando os camiños da Riveira

I o tempo sin calendario no que adormecen

os días ás noites de regreso. 

Din que mandaches as gaitas tocar ledo