Lois Pérez: De Córdoba?
Mercedes Vázquez Saavedra: De Córdoba vine para Sarria que fue cuando.
Lois Pérez: Cando monta/
Mercedes Vázquez Saavedra: Empecé, cuando empecé Asuntos Sociais, que me encontraron un traballiño en Asuntos Sociais, despois de sacar aquel título en Granada e,e,e y entonces, pois, pois de aí pasei a, o que ganaba era unha miseria, i entonces, pois, había que, me casei, había nenos y había que traballar. Y entonces pois montamos a tienda, montamos la tienda y empezamos a viaxar.
Lois Pérez: Estamos falando dos anos, talvez nos 70.
Mercedes Vázquez Saavedra: La tienda en el 76.
Lois Pérez: No 76.
Mercedes Vázquez Saavedra: En el 76 estraoficial porque empezamos aquí vendendo en esta casa, en este piso a os amigos, teño algunha clientas dese primer ano que falan de que aínda guardaron roupa daquela, del primer ano. O outro día me fixo, me dixo unha, unha que vive en Santiago; y,y,y entonces empezamos a viai/ viaxar moito porque claro aquí no había nada, y empezamos a viaxar, arriesgar, íbamos a Barcelona, Barcelona me abriu os ollos totalmente, a vida, porque Barcelona era otro mundo, y era una libertade y una manera de enfocar la vida de otra manera completamente, debo moito, moito a Cataluña, moito, moito a Cataluña. I despois fumos moito a,a,a Francia e Italia, íbamos moito a París y a Milano, a Milano moito, Firenze, pero Firenze por gusto, más que por comprar ropa y por ver escaparates a todas partes, porque la única manera de entender moda es verlo todo, ver desfiles y, entonces, llegué a estar metida en una burbuxa, pasé de aquela historia de cuentas maravillosos de la nenez a una burbuxa superficial absoluta que creo que no seguí nun, que nunca fui superficial pero que, de alguna manera, chega o momento que aquelo me absorbeu de tal manera, que solo me dedicaba al lujo y al poderío, y llega un momento que dixe: Hasta aquí. Volvo a ser eu. Y entonces fui delegando. Fui delegando el negocio, fui delegando el negocio, necesitaba salir de todo aquelo porque me estaba morrendo y asfisiada de tanta, tanta historia, tanto poderío, y,y,y y entonces, fue cuando empezamos a facer as guías, empezamos a facer as guías turísticas que fixe para editorial Galaxia e para concellos, la guía de Caurel, guía de Ribeira Sacra, Puebla del Brollón, ahí conocí a toda a xente de Caurel; conocín a Xan, tamén, el que va ahora a ser Mestre conmigo, e,e,e allí empezamos a,a,a estaban creando una asociación, Asociación Fonte do Milagro en Froxán i me animei con eles a escribir, aí escribín moitísimo para esa revista underground, muy underground, feita en Froxán, moitísimos artículos.
Lois Pérez: Cal era a revista?
Mercedes Vázquez Saavedra: A Candea.
Lois Pérez: A candea.
Mercedes Vázquez Saavedra: Revista A Candea. En esa escribí moito. También había outra revista en Sarria que eu escribía con dous pseudónimos, la revista volveu salir ahora, se llamaba Macheta, y era undergroundísimo, pero eso ya, algo terrible, i eu escribía (Eneas d'Abeleda) e (Incomprensíbel) porque era tan fuerte todo lo que escribían los demás que no podía poner mi propio nombre. Ahora vuelve a salir a revista y ahora xa escribo co meu nome porque ahora xa non teño medo a nada.
Lois Pérez: E nesa Candea, na, na outra.
Mercedes Vázquez Saavedra: Si.
Lois Pérez: Quen, quen escribía aí tamén por exemplo?
Mercedes Vázquez Saavedra: Los propios del Caurel e xente que venía axudar de fóra, que le pedíamos artigos, y nos los mandaban, esta tenda de Moreno jamás tuvo publicidade, nunca fixemos publicidade, y eu pagaba la publicidade a la revista para que la revista pudera salir. O sea, que ao revés, ao revés de que me pagaran a mí por escribir, eu pagaba a la revista para que la revista pudera salir. Mandei montañas de fotos que nunca se puxeron co meu nome pero, porque de aquella non lle daban importancia a nada, pero,o,o eu lo mandaba con cariño, y no me importaba nada que se fueran utilizadas; y lo que sí firmaba con meu nombre y apellidos era os artigos, incluso fixen durante anos una pequeña biografía de Uxío Novoneyra por entregas como los Episodios Nacionales. En Caurel tuven moitísimo contacto con todos. A Uxío lo conocí en la tienda porque veu a tienda de Moreno a preguntar por un tío meu que era perito agrícola y buscaba alguien para medir las fincas o las herencias del, y venía con seu primo, un curmao del que ta/ Neira Pol, un abogado de Lugo, viña con Neira Pol. Lo conocí aquí. Después, posteriormente, coincidimos no Caurel, pero, vamos, xa, xa. Fueron épocas muy, muy bonitas las del Caurel.
Autor/a da transcrición: e~xenio