Din que chover, chovía

chovía no chan dun peirao de Ferrol

as bágoas dunha muller nena fuxían

tras un barco do gran sol

 

Adeus ao seu amor mariñeiro dicía

alugando o corazón ás guedellas dun ronsel

nel ían as bágoas dela

del viñan as bágoas del

 

Todo azul na poesía

todos os versos salseiros alumiñando a riveira

Pero o fillo da maruxía, da man do abrente mareiro

fíxose ao mar un (incomprensíbel) e pasando entre os castelos

por querer bicos do atlántico deixaba ás costas a ría

 

No peirao de Curuxeiras 

coa dor do ceo chovía no pano da neboeira. 

pero o que ningúen sabía era de onde viña a molleira

que enchoupaba pés e rúas

eran as bágoas súas, 

eran as bágoas dela 

que ao dicir adeus morrían

como morren en ringleira as ondas   

a chorros na lonxanía. 

 

Disque dicir, dicían

disque chover, chovía

chovía dunha maneira

u-las as bágoas

ninguén sabia. 

Soamente os ollos de dúas mulleres:

da nena e da mar mareira.