Lles vou a contar unha cousa que vin en Covas, unha leira de maínzo e tiñan un espantallo e unha espantalla, vestidiños de coores, a muller cun vestido todo vaporoso e o home cun traxe bastante ben...aínda, e no medio do maínzo os corvos viñan e cando facía un pouco de vento como se movían a roupa íbanse as urracas tamén. E os demais paxariños xa non, xa non se pousaban. A min me chamou moito a atención e lles preguntei "porque poñen esto?" Dice: é para enseñarlle ós nenos como se espantan os páxaros sin matalos. E logo despois esfollamos / collen a gralla, collen ese maínzo e desfollan as espigas todos xuntos para que vexan a tradición de sempre os nenos.

E logo despois na misa, o cura aínda dixo que en San Martín o patrón d'alí dixo: vosoutros non sabedes que San Martín era de familia atea, e, e aquí foi / é dunha familia que tiña moitos fillos, era moi pobre e non podía darlles de comer e foron repartindo os fillos nas casas de acollida e, claro, era o tempo dos romanos e ó neno lle tocou, a Martiño, Martín, lle tocou unha familia que era moi relixiosa. E tamén tiñan unhos, unhos veciños que eran terriblemente ateos, que lles/ os maltrataban. El veu con aquela familia ca humildade que tiña, iba comportándose e non había pelexas. E aquel neno foi estudiando, foi vendo as diferencias duns e doutros, entonces foi á igrexa e lle dixo ao sacerdote que el tamén quería ser cura, que quería ser cristián e entonces o bautizaron e foi ese neno medrando, foi ó seminario, foi medrando e converteu as súas irmáns e a súa nai. O pai non, non quixo pero foi convertendo a súa familia e eso é o que o cura contaba. A xente, como todos nós, nos quedábamos admirados desta historia que nos gustou.