O Corgo, 1953. Veciño de Franqueán, moi popular. Home aberto e comunicativo. Xuíz de paz do Corgo durante moitos anos e gran coñecedor do concello. Participou na comisión de fixación dos lindes territoriais municipais.

Hai cousas que recordo que se foron perdendo e que é unha pena,a,a pra min moi grandísima. Vou empezar polo primeiro e sigo (Incomprensíbel). 
Primeiro pa os Reises. Pr'os Reises víñanse cantando os Reises polas portas. Víñanse cantando os reises e dábaselles un chorizo pero bueno tempos (Incomprensíbel) unha peseta, que eu xa teño 69 anos, parezo de 90 pero teño 69 na máis. E,e,e viñan cantando os Reises, dábaselles unha propina e tal, e somentes, eu era así un taponciño, tampouco hoxe é moi grande, e,e,e recordo perfectamente unha das estrofas que decían:

Cantámosche os Reises
guedellos de cabra
Cantámosche os Reises
non nos deches nada   
 
Era perfecta. Eso acórdome perfectamente.
Logo, despois, xa viña o Entroido. Viña o Entroido que o Entroido era a hostia en verso, prosa e román paladín. O Entroido, facíamos as caretas cunhas caixas de zapatos, pintabámolas con tin/ con, con carbós da lareira, ben pintadiñas. Tamén colliamos tizas da, da escola, blancas unhas, e as outras metiámolas (enteiro) pa que colleran color, e pintabamos bien e ibamos todos disfrazados; as mascaritas eran intocables, cunha guillada, como se lle ocurrira a un tocarlle a un pa quitarlle a máscara, caíanlle uns cairazos de moito peteiro, claro! Estaba prohibidísimo. E dábanche agasallos e todo, i era unha feli/ Eran as, as grandes ruadas que había nas aldeas.
Logo viña a Cuaresma (que aquelo) non era moi divertido. Sabedes? O da Cuaresma, o da Cuaresma. ((Risas))
Logo, despois, xa pricipiaba o vrau, no vrau viñan as romerías, viñan as mallas, as segas. A sega e as mallas, aquelo era unha felicidá. Traballabas como un animal pero unha felicidá.
(Incomprensíbel) o tema e tal, e xa máis adiante, a ver se non me olvido de nada, máis xente, bueno, viña o san Froilán. Ave María purísima! O san Froilán, o día 5 os vellos todos a Lugo a comer o pulpo, a comprar as (Incomprensíbel) o que n'as facía que meu pai (llo) facíaas, inda a sei facer, e a comprar pois todo tipo de habitáculos pa, pa, pa a labranza, e comer o polpo. Pois, o domingo das mozas era pr'os mozos. Eu tamén fun mozo algún día aínda que non o penseis, eh! Eu tamén fun mozo algún día. Bueno, depois tiña (...) 
Ah, para que se me pasou algo moi importante! A Semana Santa, a Semana Santa, cuidao, que era santa e mui santa e mui santificada. Andábase arando cas vacas na terra; xoves santo, ás 12 en punto doblaban as campás da aldea. Plas! Acabouse o traballo. Ceibábanse as vacas do arado, quitábanselles o xugo que o levabamos nós ao lombo conforme é debido, i as vacas iban ceibas porque era pecado. Non se volvía a cantar, nin asubiar nin falar en voz alta; a radio con música sacra, o que a tiña, hasta chegar ao Sábado Longo. Ai, pero o Sábado Longo era unha romería! O Sábado Longo había hostias para cheghar ás 12 en punto doblar as campás; a miña aldea tiña dúas campás e ten. Había hostias. Estaban agachados, estabamos acochados detrás das, das, das paredes do cimiterio pa cando, plas! saltar porque ni se podía tocar antes das 12 pero si chegabas despois das 12, xa che joderan antes (...) O que non doblaba daquela as campás (Incomprensíbel) non tiña nabos. Bueno, doblábamos as campanas hasta as cinco da mañá, as dúas. Unha ves saltou a (cabrita) que é ese chisme que engancha no cepo, ca cadea marchou ao quinto pino, se engancha a un desgráciao. Bueno, doblaban as campás toda a noite que era unha marabilla, unha diversión grandísima. Pero esta vez (Incomprensíbel).
Acórdome dunha vez e,e,e prenderon, pero esto non fora pola Semana Santa, unha vez prenderon un burro á cadea da campa e puñéronlle o feixe de verzas pra coller, claro, daquela non había alumbrado público nin rabo de gaitas, e claro, o burro cando quería comer unha verza (Incomprensíbel) a cabeza, i a campana, pum! hasta as 3 de mañá, pum! Bueno, un medo grandísimo! Alí se xuntaron os veciños todos armados de gallas (Incomprensíbel) escopetas e tal porque aquelo debía ser o demo maior. Cando por fin se decidiu vinte ou trinta achegar hasta allí e viron o burro pacendo nas verzas, claro, si pillan aos auténticos pégalles un tiro pero os outros xa,a,a: Pies para que os quiero! 
Bueno despois viña, (Imcomprensíbel) viña xa Difuntos, e Difuntos era gloria bendita. Despois xa viña o día de Difuntos, ai amigo meu! Collíamos, xa se plantaban cabazas, ao, ao efecto, en tódolos hortos, eh? e facíamos as caveiras cas cabazas todos. E,e,e nós non as facíamos como as fan ahora nas escolas, así, cortándolle a cabeza por riba, non? Nós faciamos, faciamoslle un burato por tras, así, en cuadrado pero medio inverso pa que despois (empotraran) ben, e por aí sacabamos o que tiñan dentro, e despois cortabámoslle por diante os dentes, os ollos e tal, e se tíñamos unhas, unhas papeles de colorines das caixas de galletas, poñiamos por dentro pa que (Incomprensíble) poñiamos unha candea, plantabámoslle lume, volvíamoslle poñer a tapiña por detrás e poñíamola no cruceiro no camiño. Aquelo asustaba a dios bendito si es que lo hubiera, hubiese o hubiera o hubiese habido! Aquelo, dígoche que era terrible iso. E bueno, i así pasabamos (a vida i era unha felicidá)
Despois viña xa,a,a a, o, a Navidá, o Nadal (Incomprensíbel) aquelo era moi bonito. 
E na miña aldea, na miña aldea que éramos mui listos e mui guapos xa tiñamos un tocadiscos e tiñamos a Joan Manuel Serrat e tiñamos a Nino Bravo e a Víctor Manuel, e xa deciamos que Antonio Molina e que, e que,e,e, o esto, o Manolo Escobar... Eso? Eso é un (cañozo) vello, por favor, nós somos novos.
I aquí acaba a miña historia, estareis de min (Incomprensíbel) Que foi moito gusto estar con vosoutros.