Como non tiñamos piscinas nin áreas fluviais, ibamos ao Chamoso que era o noso espazo de recreo, i que para min ten un valor, pois, deses espazos da infancia no que,e,e no que,e,e un, un, pois xogaba no verán. No?
I entón teño dous poemas dedicados ao Chamoso; un deles son As insuas que son esas pequenas illas que fan pa tamén, que se facían para regar os prados i que iban facendo pequenos espazos no río rodeados de auga. No? I un é Insuas.   

Amo este monte antigo
que se ergue manso
dende a beira mesma
destes prados do río
que aínda gardan
nos ecos dos seus nomes
a memoria dos muíños
e das moas dos ferreiros.
Eses antigos guerreiros do metal
que martelaban o ferro candente
para lle roubar os trofeos de diario,
coitelos e gadañas,
sachos e fouciños.
Galanos do cotián
cos que honrar os deuses campesiños
destas minúsculas insuas fluviais
onde os meus devanceiros plantaron árbores
(para deter o agrandar sen fin do río)
nunha ceremonia antiga 
da que só a auga garda memoria.
Quen non sabe acompañar
cos latexos do seu corazón
o palpitar lento destas insuas,
non coñece a súa verdadeira natureza
desta terra bendecida pola auga.