Bueno, era un matrimonio que se levaba mui mal, mui mal, mui mal. O home e maila muller sempre estaban como o can i o ghato. E entonces, desde que morreu, claro, de morto todo o mundo é bo, cheghaba o home,íballe/ a muller íballe levar as flores, dáballe bicos na porta, e "ai, meu amor estás aquí, meu corazón, ai estás aquí e tal", e dícelle unha comadre a outra: comadre, e a usté que lle parece que os veciños que mal se levaban i agora ela non fai máis que irlle rezar e lévalle flores e... E dícelle así ela: ai, vai vai, e non lle reza de calquera maneira que lle reza en castellano. E dixo: pois habémola de ir oxear tu. Marcharon, puxéronse detrás do nicho a mirare e a muller cheghou e deulle un bico e púxose a dicir: ai, estás aquí meu filliño, estás: 

Dios lo hizo, 

y lo hizo bien, 

tu descansa, 

yo también, 

tu en la tierra, 

yo hago la cama, 

compañero 

hasta mañana.