I para rematar hai,i,i i tamén conectar un pouco con esto da memoria i esto que estades falando de,e,e recrear a memoria, eu reinvindico tamén que temos que seguir creando memoria, que non podemos estar sempre mirando para atrás, que temos que, evidentemente, e,e,e recoñela, gardala, usala pero tamén temos o dereito e temos a obriga de seguir creando cousas novas. Eu a partir dunha historia que lle escoitei ao Anxo Moure e,e,e sabedes que eiquí en Chantada hai unhas tumbas antropomorfas na parroquia de Fornas, dúas tumbas que hai aí que hai xente que din que son dos celtas, outros, bueno, se supón que son unhas tumbas medievais, e a partir desa historia, de que posiblemente pois son as tumbas de dous monxes, pero (ao) Anxo se lle ocurriu unha historia que e,e,e é, bueno, pois unha historia dunhos, dunhos namorados. Dese, desa historia que eu escoitei, naceu este romance que ahora vos vou a cantar que se chama O romance das sete chaves.
Cegos e cegas pois, aparte de cantar e de contar, pois tamén representaban con maltrañas os, os romances. I entonces e,e,e esta é (...) Vai por vós.

Xente toda que escoitades o que agora vou contar, ten de certo e ten de conto, o mesmo que ten soñar. De que vai? Pregunta, unha. Cando foi? O mesmo dá, pois en vós queda prendida esta historia, esta historia xa é real. Vai do amor que naceu libre fronte ao poder tentador entre Celia, a menciñeira, e o bo labrego, Amador. Nos mouros tempos de reis, nobres e abades que con cargas e inxustas rendas a moitos asoballaron, o Amador por s'erguer fronte ao abuso con viles esbirros mallaron. 
Cataplasmas e remedios a Celia soubo procurar e con herbas curandeiras da morte o puido librar. E sabedes? Mentres coidaba del a Celia cantáballe baixiño:

Durme, queridiño, durme
que axiña has de sandar.
Cando abra-los teus ollos,
habémonos de casar.
Cando abra-los teus ollos,
habémonos de casar.

Mais o señor da vella torre a moza quixo pra si e (cando) un trofeo de caza porfía tras dela sin fin. -Por me amar, dareiche alfaias que cando a min lucirás, e o máis fermoso vestido na miña voda has levar. Dende o Faro ata o Miño, todo se somete a min, e a torre, a torre será morada onde fillos me has parir. Chea de dignidade a Celia respondeulle: "Nin ouro, nin finos lenzos o meu amor han mercar, nin sete chaves de aceiro na túa torre me han gardar". Pra retela, agardando que un bispo os veña casar, manda chamala á torre e, alí, a manda pechar. Na torre, trala garda, trala ronda, a gar/ a garda durme e a rula non ven voar que da tortura da gaiola o moza veuna librar. As campás anuncian vodas, non debían de tocar que a noiva, a noiva fuxiu da torre co noivo que a soubo amar. E sabedes? Mentres a roupa tendía, unha lavandeira que por alí vivía, cantaba:

Ai dos amores roubados, 
cheos de espiñas e fel!
Ai de quen (corta) unha rosa
que cultiva outro querer!
Ai de quen corta unha rosa
que cultiva outro querer!

Humillado, cheo de ciúmes, o cruel señor do lugar, feroces xentes de armas aos mozos mandou matar. Na aldea, por medo, as portas lles pechan. Ninguén ousa axudar! Que con cadeas de miseria xunguidos ao amo están. O Amador e a Celia en Fornas das espadas se agocharon mais antes que se entregaren da vida á morte pasaron. No luscofusco, o cantar da noitébrega aínda parece decir:

Noites de estrelas e lúa,
namorados do mencer, 
Que (incomprensíbel)
ver media flor do querer!
Que (incomprensíbel)
ver media flor do querer!

Quen hoxe por alí se achegue, non ha ver rico enxoval que o leito dos namorados, humilde, está nun toxal e, alí, fican nun penedo, crisol de amor nel fundidos cal firme marco ferreño que nunca, nunca ha ser removido. E sabedes? Un trasno díxome así: "Si un bico a voar botas entre o luar e o amencer, esparexerás as sementes da vermella flor do querer". 

Vai por vós! Grazas.