Aínda que sexan

de pouco concerto,

sexan como foren,

serán ao meu xeito.

 

Heinas de cantare,

en aquel ton mesmo,

ou do saramago

que naceu no teso.

 

Os homes xouvíos

dirán, eu non cho creo,

Marcos da Portela

relouca de vello.

 

¿E iso que importa?

¿Que temos con eso?

Se eu quero folgarme,

calen, pois, lavercos.

 

Heinas de cantare

no Monte Porreiro,

cando nas cachadas

sembrare o centeo.

 

Cando for á vila,

para o meu contento

verein que as saudades

cantando son menos.

 

Mais no día santo,

se hai gaita ou pandeiro,

alí miñas copras

farán o seu efeito.

 

Cantaranas nenas,

cantaranas nenos,

bailarán os mozos,

os mozos solteiros.

 

Por farme mercede

cantarán nos medios:

"Marcos da Portela

poetra vello.

 

Marcos da Portela

de Monte Porreiro

é vello nos anos,

é poetra neno".

 

Agora, pois, vamos

dicindo nos versos

que cousas falaron,

que cousas dixeron.

 

Sentados no chan,

deitados nos fentos,

todos vinte e catro,

despois de ben cheos,