Francisco Almuíña: Bueno, que vos parece se cantamos todos un crimen? Non estaba posto no, no ghión pero (...)
Antonio Reigosa: Pero bueno. 
Francisco Almuíña: Podémolo facer?
Antonio Reigosa: E mentres Lola pensa algunha daquelas que lle gustaban. 
Francisco Almuíña: Bueno, esta, porque me acordou ahora Lola polo que dixo, non sei si sería ese, hai u,u,un un crimen que se chama O crimen de Piúgos, que Piúgos é unha aldea entre e,e,e entre Lugo e Portomarín (...) a uns seis quilómetros, creo, de Lugo.
Antonio Reigosa: Ou algo máis incluso.
Francisco Almuíña: Bueno, e,e,e parece que alí houbo seica u,u,un, unhos asesinatos. Seica se sabía quen fora o,o,o que fixera,a,a a cousa pero como era unha persona así de recoñecido prestixio, non se lle di o nome pero pola descrición que se facía (...) sabíase máis ou menos quen era. Bueno (...)
Antonio Reigosa: Fai o de Piúgos.
Francisco Almuíña: Facemos este outro. E,e,e eu xa empezo a ter problemas de memoria, entonces cando eu me esqueza, cando eu me esqueza, seguides vós (...) Vale? Cando eu me esqueza, seguides vós e,e,e tedes que estar atentos, tedes que estar atentos porque,e,e claro, a cousa,a,a ten tal e despois cando haxa, así, cando a escena sexa dura, tedes que poñerlle tamén un pouco de, de interés e tal. Non? Vale. Entonces, e,e,e vamos a ver.

Y el pueblo de Piúgos, 
provincia de Camagüey, 
vivía un pobre labriegho 
traballador coma un buey. 

Tiña ese pobre home 
catro fillos, máis ou menos,
entre os cales contaba 
dúas nenas e dous nenos. 

A forza de sacrificios
conseguiron axuntar 
unos cientos de reales 
para ir a vranear. 

Pero unha noite lloviosa, 
unha noite del envierno, 
apareceu en Piúghos 
el demonio del infierno. 

E traghuía aquel malvado 
un revólver n'el bolsillo 
en la nariz unos lentes 
y en los dientes un cuchillo. 

Y además también traghuía, 
aquel demo condanado, 
en el lombo una cospeta 
y en la cintura un machado.

Aproveitando las sombras 
que naquela noite había 
se colou pola ventana 
do labrego Jeremías. 

O primeiro que topou 
foi un gato ghrande y neghro 
y dun tajo que le dio 
le hizo un siete en el pellejo. 

El ghato al verse ferido 
comenzou a miañar 
y las pobres criaturas 
tuveron que despertar. 

Al oír los berros que daban 
aqueles nenos chorando, 
aquel malvado ladrón, 
todos los fue desollando. 

E metéronse na cociña 
e comeuse dez chourizos, 
doce nabos, un repolo 
i unha lata de sardiñas. 

E logho se dirixiu 
a la habitación del dono 
y a la mujer intentou 
agarrarla por el moño. 

Pero ay que gran sorpresa 
se llevó aquel ladrón 
porque la mujer tenía 
el pelito a lo garçon. 

A las tres de la mañana 
la civil llama a la puerta, 
prenden al ladrón y 
le ponen por condena 
la del 24 de diciembre, 
día de nochebuena. 

Y tanto tiempo encerrado
naquel antro tenebroso 
aquel malvado morriu 
tísico e tuberculoso. 

Moi ben!