A Oliva, que camiña
e sempre amence
con dedos de rosa.
Pintarei un cadro para ti
con mil pinturas de distancia,
no que caiban tamén os laios
e os raios muden en aparencia
de árbores pantasmas na néboa.
Cun tizón en lume paterno
acendido tisnarei o pulo,
as vagas de voz
o pulso,
o ruxir e correr repentino do xenio
para que trasfegue o acordo de estares aquí
en firmamento azul,
asolagada no rito
da choiva miúda.
Tinguirei en cor parda un regato
no que prendan todas as miradas,
os alentos desarmados corrente abaixo,
o retrato, o berro seco en verde,
a crueza na espiña do horizonte.
Terá de ser á hora de xantar, malva
pintarei a túa ausencia sen preludio,
un lenzo pendurado con honores
e rellas negras.
De seguro un zunido de vento tristeiro
velará a dor afundida
no trollo xordo dos vencidos.
Enreda no ar a afouteza,
rostro de trazos augacentos,
na cerna abrasa a soidade
e un lugar no escano
camiñaches en cor vermella
e non te irás
Acomodarei á cerrada da noite un niño
na árbore grande dos amores,
onde a lúa acougue e máis ti,
será calor a túa presenza
con mil pinturas de distancia.
Autor/a da transcrición: Fernando García Penas