José Manuel G. Miguélez naceu en Santo Xusto (Palas de Rei) no ano 1961. Estudou na escola de Maestría Industrial de Lugo especializándose en telecomunicacións. Traballou en Telefónica, compaxinando a vida laboral con estudos na Escola de Arte e Deseño de Lugo e de psicoloxía na UNED.
De neno empezou a tocar a frauta e a filharmónica mentras gardaba as vacas, e enseguida se fixou nel Ramiro Villamor, gaiteiro de Santo Xusto, que o levou consigo por innumerables romarías. Toca gaita e acordeón, que foi aprendendo da man de Ramiro e os seus fillos e netos, e doutros amigos: Luís Afonso de Monterroso, Fran Cupeiro, Marisa Dapereira ou Brais Monjardín. Tamén escribe de cando en vez, sendo gañador do derradeiro certame de poesía da revista literaria A Pipa de Becerreá. Na actualidade vive en Lugo e toca co grupo de pandeireteiras da Escola de Música do Concello, para o que compuxo algunha peza musical.

En memoria de Ramiro Villamor

Imos gallopar no coiro
ata que estremeza a terra,
ata que fuxan os choros,
ata que estoupe a miseria.

Imos apretar o aire
ata que arrote entre a cana,
ata que se esqueza a fame,
ata que sequen as bágoas.

Artista de queixo duro,
cunca de viño, pantrigo.
Fan adobíos de buxo;
e dos ruídos, aloumiños;
da auga da chuvia, muxías;
do aire nas buxas, encaixes;
da raiola, romarías;
anceios da realidade.

Preto do lusco e do fusco
rompendo a melancolía,
gaiteiro de Santo Xusto
no punteiro repenica.

As medias de branco liño
pintan no ar bolboretas;
os zocos de coiro louro,
tórnanse aves lixeiras.
O eivado ponse dereito,
a estirada ponse torta.
A ialma trousa devezo,
coma gaiola sen porta.