David DanielVázquez Álvarez
David D. Vázquez Álvarez nace o 6 de agosto de 1953 en Arcos de Valdeorras, concello de Vilamartín (Ourense). Realiza os seus estudos na Bañeza, Astorga e Ourense. É mestre de Ensino Primario, exercendo en Abanqueiro (Boiro), Porto do Son, Serra de Lóuzara, Samos, Vilamartín de Valdeorras e o Barco. Está xubilado na actualidade.
Desde moi novo comeza a escribir contos e poesía… narracións curtas, algunas das que se recollen no seu primeiro libro publicado pola A. P. Vagalume do Barco de Valdeorras: O Ruliño Branco.
Publicados por esta mesma Asociación Pedagóxica escribe varios contos: A Fuxida das Letras e O Atrapasoños de Arame.
Coa novela curta O Laio da Serra gaña o certame Xosé Saramago, convocado pola Asociación de Bibliotecas de Santiago de Compostela.
Publica varias novelas coa editorial Baía Edicións: Orballo da mañá (diario dunha nena de doce anos no sur de Marrocos, obrigada a montar nunha lancha, rumbo ao sur de España… a terra prometida); Na solaina (historia de Ana, unha de tantas mulleres que naceron na segunda década do século XX e que viu rota a súa vida pola marcha do seu ser máis querido á outra beira do océano, na procura duns pesos e por unha guerra que nunca tiña que ter comezado… pola soidade, pola xenreira); Améndoas e flores silvestres (ambientada no século XI… Roi, o fillo dun ferreiro e servo do conde don Guzmán, foxe na compaña de Ana e xuntos van vivir estrañas aventuras como o seu encontro co rei Artur ou co Santo Graal); Ninguén nace Antetempo (Zor e Mae, unha parella de rapaces da prehistoria, descobren que existe algo máis ca violencia no acto de apareamento, na submisión amosada polas femias do clan. Danse conta ao mesmo tempo de que as frecuentes malleiras que as femias reciben non teñen razón de ser. Xuntos experimentan unha morea de sensacións descoñecidas. Intúen a existencia dun novo sentimento que ninguén aceptará. As súas ideas resultan inadecuadas e ameazantes para os machos do grupo que mesmo rematan por condenalos ao desterro, ante a crenza de que estaban posuídos polos malos espíritos.
Con Finisterrae Ed. coedita Cartas desde Prisión (en castelán): Sobre a vida de “Juana la Loca” (Juana I, raíña de Castela desde 1504 ata 1555, tivo unha vida marcada polas intrigas, a avaricia e a loita polo poder. Acusada de enaxenación mental e confinada á soidade nun lúgubre torreón, a súa figura é unha das máis tráxicas e lendarias da monarquía española. Cartas desde prisión, mostrará unha visión distinta da historia desta monarca que nunca puido reinar. Un canto á liberdade relatado por outro escravo das circunstancias e da época, o seu amigo Xacobe.); Cafetería Alameda, cuxa acción se desenvolve e Santiago de Compostela, conta a estraña relación entre unha prostituta e un bibliotecario…Un semáforo e unha cunca de café. Unha fiestra acristalada e un paso de peóns…aparentemente obxectos cotiáns e insignificantes, que sen embargo mudarán o mundo de Laura e Samuel; O Aprendiz de druida onde se conta a historia de dous pobos enfrontados: os galaecci e os romanos. Os primeiros loitan con todas as súas forzas para defender o seu pobo, mentres que os segundos tentan avanzar posicións para facerse co territorio dos galaicos. Os deuses e as crenzas populares tamén xogan un papel importante, ao igual que o temido xabaril. Tampouco falta a paixón, que se encarna na historia de amor de Zoran e Laia e que se utiliza para mostrar a mestura e a alianza entre os dous pobos.
O feito de martirizar un anaco de papel, un caderno, unha folla, pode parecer unha cousa sen sentido aparente, pero non o é nin moito menos:
Escribir é un xeito de expresar algo do que todos e todas levamos dentro e que, doutro xeito, ninguén ou case ninguén escoitaría xa que vivimos nun mundo no que todos falamos... ás veces con vehemencia e ímpeto pero… como non somos capaces de facer dúas cousas ao mesmo tempo, esquecémonos frecuentemente de que os demais tamén poden ter algo que dicir.
Escribir é un escape, unha fuxida cara adiante da realidade para que esta non acabe por destruírnos. É un xeito de confortarnos cando o temporal nos azouta... resulta un seguro refuxio. Pode ser un referente ata que o vento amaine e se volva apracible.
Cunha pluma na man, cun bolígrafo un séntese máis seguro. Non queda lugar para a vacilación. Na vacilación non hai pensamento.
As ideas precisan firmeza... non se alimentan de dúbidas.
[Maio, 2015]