Álvaro
Lago

A biografía dun escritor é a súa obra: non hai outra vida alén dela. A existencia real, tanxible, demostrable é unha simple crónica notarial máis ou menos ateigada de acontecimentos que, se ben condicionan ao ser humán que edifica a súa obra (a sabia lingua dos gregos usaba o mesmo verbo [poiéo] para os conceptos de construír, edificar e mais compoñer versos: POÉTICA), nada teñen que ver coa existencia, independiente e libertaria, do creado. Porén, a curiosidade é unha humana virtude que a súa satisfacción é exercicio que me resulta moi gorentoso satisfacer (malia que a fronteira entre a realidade e a ficción nunca se me apareceu abondo diáfana):

Nacéronme en Compostela o día de Corpus do sesenta e tres, que aquel ano coincidiu coa moi católica festividade de San Antón de Padua, que é santo con sona de casamenteiro desinteresado e mais de interesado atopador de obxectos perdidos.

Pasei os oito primeiros anos da miña vida no galaico Macondo de Pontecesures; o meu berce, arrulado polas manriqueñas augas do río Ulla, tivo sempre cuatro angelitos que me la guardaban: os meus pais, a miña avóa Nieves e mais o meu irmán que me aprenderon a meirande parte do pouco que agora sei.

Despois, Pontevedra, unha das máis fortes áncoras que teño na vida. Ou, máis exactamente, o Museo de Pontevedra: o comezo da esmorga perpetua. Amigos, bares, lecturas. Ao chegar o tempo, algúns anos de invernía polas facultades compostelanas. Máis tarde, con maior vontade que pericia e maior adversidade que fortuna, unha manchea de oficios diversos por distintas vilas de diferentes idiomas.

Ignoro se Ítaca agardaba por min, pero volvín á terra co amor gañado (saúde, mestre Graña!): a compaña dunha muller con quen amar e dunha filla por quen amar.

Son baixo, gordo e coa barba cada vez máis branca. Grazas á magnífica habelencia do persoal adscrito á sanidade pública galega (no seu caso concreto, a do centro de saúde Valle Inclán, de Ourense, e mais á dos Complexos Hospitalarios Universitarios tanto de Ourense como de Vigo —desmantelar a sanidade pública debería tipificarse coma un crime de lesa humanidade—), continúo coa miña esmorga perpetua literaria e cunha vida, agora case monástica a que en tempos fora goliardesca. Por min, malia á forzada ascese, que dure..

Fago libros, combato a inxustiza, creo neste país.

[Outubro, 2020]