Nos Ancares xa non queda

-por máis que me pese-

semente de folerpas.

Nos Ancares unha néboa mesta

agocha os lugares agochados,

enfariñados de ausencias.

Pariu o orballo na friaxe

pingas acedas que son pranto

de estériles primaveras.

O pranto do desespero

O pranto da soidade

O pranto da desfeita.

Fuxiu a pita do monte,

fuxiu a corza branca da esperanza

dos seus prados a silveiras

No Cuíña, no Tres Bispos, no Mustallar

esmorecen de tristura

os capudres e as acivreiras.

O pranto do cuco

O pranto do xílgaro

O pranto da laverca

En Curuxedo, no Pando, en Penedo,

nos seus camiños desertos,

inzan bravas as bidueiras.

O pranto da vaca

O pranto do xato

O pranto da ovella

Detrás, outros coma eles,

morrerán cos seus mortos

e  pecharán as cancelas.

Nas casas baleiras de pedra ferreal,

por loitar co silencio,

estalan as queixas das madeiras.

E choran as fontes

E choran os regueiros

E choran as fervenzas

Consumarase a derrota?

Aceptaremos mansos, resignados?

Acataremos a sentencia?

U-las as raíces?

U-la a memoria?

U-la a esencia?

E choran as ablairas

E choran as xestas

E choran as cerdeiras

Quero sementar a esperanza

Quero crer no milagre

Quero poder coa impotencia

Berro un SOS polos Ancares,

lobo ferido polas poutas do PROGRESO

que trouxo a decadencia.

E choran os lousados

E choran as paredes

E choran as xanelas

O pesimismo que me abrangue

non medra en min porque si,

é froito da evidencia...

Nos Ancares xa non queda

-por máis que me pese-

semente de folerpas.

                            (De Xistral, Revista de Creación Poética Lucense nº 9)