Velaí outra volta do rodicio.

Xa chegou.

Outra noite máis de convidada

no banquete do inferno.

Un banquete de aldraxes

e desprezos.

E, coma sempre, o alcohol

-ese veleno que amansa as feras,

ou volve heroes aos pailáns-

é manancial de tolemia.

Xa renxe tatexa a chave na pechadura.

Érguete, fuxe.

Colle os nenos nun brazado

e tírao polas escaleiras abaixo na fuxida.

E non mires atrás. Fuxe.

Trémenme as pernas.

Os nenos dormen.

Anxos do inferno.

Deste inferno no que entrei

da man do noso Señor.

Ai, o noso Señor, Señor!

A cadencia deses pasos seina

 de memoria.

Cállame o sangue nas veas.

Empeza a desigual guerra.

Outra vez as súas mans de seixo

fronte ás miñas mans de boneca.

De boneca que posúe un reino

de sombras agochadas

 e  tristeza.

Os nenos durmían

mentres el me aldrazxaba.

Mentres me acusaba.

Mentres me zoupaba.

Mentres eu soportaba

o fedor dos  seus bafos de alcol

e o noxo das súas baballas

esvarando polas miñas tetas.

Mentres posuía as miñas carnes murchas

de boneca de trapo.

E chamoume puta,

fillo de puta!

E unhas forzas efémeras

de femia fozada

subíronme polas pernas.

E o meu peito volveuse cerna.

E as miñas mans

 -noutrora de boneca-

consumaron a desfeita.

Os nenos espertaron co seu berro

 de porco acoitelado.

E todo o viño que traía

escorreu das súas veas,

agora a cachón,

agora en fervenza intermitente

despenándose no chan de  plaqueta.

Quérote,

dicíame sempre,

mentres choraba covarde,

despois de cada malleira.

                            ( Xistral, Revista de Creación Poética Lucense nº 10)