na fiestra dos meus días.
As feridas da ilusión
van pechando.
Marelean as follas dos castiros
no Souto Escuro.
Coma os meus cabelos.
Se miro para atrás
xa me perdo na distancia
do camiño andado.
Pero albisco, ao lonxe,
a infancia.
Mais, aínda vou
coma un neno desprezado
polos nenos
enchendo os recunchos
baleiros que deixades.
Aínda miro cara abaixo.
Debecen as horas dos días
como debece o meu capital
de vida.
Xa vou canso de dicir si
cando penso non.
Pero sigo sendo covarde.
A pesares de que xa sei
que vallo tanto
coma esa folla esmorecida,
coma esa minúscula formiga.
O mesmo ca vós.
E xa presinto a noite.
Pero non teño medo.
Porque te teño.
Non,
non estou só.
Á miña beira revoan
dúas pombas brancas
que enchen o aire
de esperanza.
E sempre estás ti.
E as árbores que prantei.
A túa voz quente
escorrenta o frío
dos meus pesadelos.
As túas mans rescátanme
da cova dos agoiros
cando me perdo.
Pero volverei a dicir que si
aínda que pense o contrario.
Coma un náufrago
que loita sen forzas
no mar da incomprensión.
E sucumbe.
E seguirei facendo versos
para vingarme.
¿Vingarme?
¿De quen?
Eu que sei…
Ai, a poesía…
¿Onde vai a poesía
do home?
¿Quen mudou a poesía?
Pérdome no labirinto
das palabras opacas
que pesan coma lousas.
Pero sigo aquí,
teimudo,
amoreando leña
para o inverno.
A primavera foi dura
e fría.
Abondosa en desexos.
Abondosa en carencias.
Abondosa en complexos.
Pero descubrín o amor.
E tamén o sexo:
esa forza que sae
dos adentros
irreprimible, misteriosa…
e vai deixando tras de si
un ronsel de vida,
e morte.
O sexo pódeo todo.
Pero xa non é o que era…
E chegou o verán.
E tróuxote á miña beira.
E vin a luz
nos teus ollos
que viñeron para alumar
o meu camiño de néboas.
Coma fachos escintilantes
no cárcere escuro
das miñas soidades.
E o frío baleiro
do desamor
derreteuse nos teus beizos.
E o sexo deixou de ser
desexo.
E sementamos xuntos
a vida.
E xa temos colleita.
Bate na fiestra
dos meus días
o vento do outono
para lembrarme que existo.
Seguen matando os homes.
Uns en nome do poder
que conquistaron.
Outros por acadalo.
Outros…
Non sei por que.
Mais eu, engaiolado,
resisto
ó carón do teu lume.
Pero… ai,
non o esquezo.
Un día chegará
a noite.
Quizais no inverno.
Agardarei por ela
ó teu abeiro.
(Dorna, Expresión Poética Galega nº 30)