Chove a cotío e fai frío

-choveu sen descanso todo o día-

Chove nestas horas enchoupadas

de culpabilidade e desacougo.

Chove nos sombreiros de pizarra

que esteñan os neales baleiros

do meu pobo.

Chove.

Chove nas terras fumegantes

e ermas do lugar.

Nos paraugas de follas murchas

que poboan o Souto.

No lombo mollado

da serpe de cristal

que engorda pinga a pinga

o seu caudal.

Chove.

E a choiva enrabechada

semella unha cortina esfiañada

que esconde a paisaxe verde-gris

do outro lado do río.

Chove na tardiña que xa morre.

E na miña conciencia.

E a chuvia anega e disolve

a miña rebeldía.

Escoito falar  da desfeita

e dos nenos que morren de fame

na Arxentina

-pobo irmau-

E as palabras esvaran

pola casca húmida que protexe

a miña comodidade egoísta.

Fágome o xordo.

Chove.

Chove  na miña conciencia

que vei pasar con desagrado

a procesión das pateras

e mira para outro lado.

Chove e non escampa.

Necesitaría durmir.

Durmir pre esquecer

a paranoia palestina,

a hipocresía do xigante-pai

que xoga como un neno caprichoso

á guerra.

Para garantir a paz…

Esquecer a  traxedia do Sur,

a prepotencia universal dos vencedores…

O cheiro das grandes palabras:

XUSTICIA, SOLIDARIEDADE,

DEREITOS HUMANOS, PAZ;

OTAN, ONU,

LIBERDADE…

O cheiro abafante da miña covardía.

Xa é noite, escura e dura.

Segue a chover fóra.

Teño asulagada a conciencia.

Asulagada e negra, tamén.

Coma noite que me envolve.

Coma eses barcos piratas

que pintan de negro o noso mar.

E despois todos a disparar

canóns de fumo e demagoxia…

E eu eiquí, manso, sen facer nada.

Agochado tras da ventá.

Disparando palabras.

Vou durmir…

A ver se podo.

                                 (Xistral, Revista de Creación Poética Lucense, nº 7)