Así é como recordo eu a exposición feita polo Belga de aquela historia francamente transcendental, e os diálogos e comentarios máis ou menos conexos con ela:
     Vou principiar por un libro, dixo o Belga. Eu pregúntome se a simple lectura dun libro pode producirlle a un tanta impresión como para rempuxalo, xa non digo a tomar o acordo de cambiar de vida, senón a dar de inmediato certos pasos que a un non lle pasarían pola imaxinación de non ser polo influxo desa lectura.
     Porque, ademáis, o notable é que non me estou referindo a un tratado relixioso como, por exemplo, un libro de Calvino ou de Tomás de Kempis; non; trátase namais dunha especie de reportaxe que versa, supoño, sobre circunstancias moi concretas e máis ben distantes.
     Conste que eu non lin ese libro.
     Tampouco lin ningunha crítica sobre el; así que, en realidade, non debes dar moito creto ao que che estou dicindo.
     Ben, o título do libro é The Ugly American, e foi, ou aínda é, un celebrado best-seller. Xa digo, eu non o lin, pero, en cambio, lérao unha rapaza norteamericana de dezanove anos que atopei nunha das numerosas colas da Port Authority Bus Terminal.
     En realidade, a miña pregunta é máis ben retórica. E dicir, eu sei moi ben que, fose cal fose a versión da rapaza, as principais influencias sobre a súa conducta eran máis complicadas que a simple lectura de The Ugly American .
     Era unha rapaza loira, moi guapa. Tiña ollos luminosos, sedosos, intensamente verdes, e unha expresión ao mesmo tempo agarimosa e sinxela; a súa cara era pálida, pero tamén non sei se dicir limpa; ou sexa, tiña un cutis, ¿non se di así?, no que non se notaría o mínimo defecto, porque é que non o había, seguiu contando o Belga.
     Permítaseme unha interrupción: o Belga nunca me dixo o nome da rapaza; non é preciso repetir que aborrecía os nomes propios. Sempre aludía a ela chamándolle the girl, sen máis; así que eu, para abreviar, chamareille simplemente G.
     Moitas veces téñome fixado, seguiu o Belga, no contraste que a miúdo se da entre as rapazas e os rapaces norteamericanos; porque estes son, polo común, o vivo retrato da fortaleza física, mentres que as rapazas semellan moitas veces fráxiles, sensibles e delicadas; pertencen a un tipo sofisticado de beleza feminina que non encaixa moi ben no tipo predominante entre os seus camaradas do outro sexo.
     Xa non me lembro ben de a onde pensaba ir eu desde a Port Authority Bus Terminal ( penso que o que quería dicir o Belga era que este detalle carecía de importancia).
     O que si é ben certo é que eu non tiña precisión de ir a ningún sitio determinado. De xeito que aceptei sen vacilar a invitación que me fixo G para que fose con ela.
     A invitación formulouma case de repente.
     Máis ou menos foi así: Ela decatouse inmediatamente de que eu non era americano. You come from Europe, don't you?, díxome. Logo preguntoume para onde ía; eu contesteille que, no fondo, tanto me tiña un sitio coma outro.
     Feliz situación, comentei eu.
     O Belga, sen replicarme nada, seguiu contando:
     ¿Gustaríache vir comigo?, propúxome ela. Creo que o pasarás ben, e así non estarás tan sólo, etc., etc. Eu díxenlle que, por min, non había inconveniente.
Así que viaxamos xuntos nun Greyhound. A viaxe era cómoda e rápida, unhas cinco horas para percorrer varios centos de millas, cunha parada a medio camiño para os que quixesen mercar algo de comida ou de beber nun establecemento situado ad hoce no traxecto. Xa saberás como son estas viaxes.
     Durante a viaxe, ela díxome que acababa de ler ese libro, The Ugly American, e que a impresionara moi fondamente. Aprendera moito del. A principal lección que sacara era que os norteamericanos deberían ser moito máis afables cos estranxeiros, se querían mellorar a súa fama no mundo.
     Eu era un estranxeiro, e comigo non puido ser G máis afable, pero non me parece probable, como xa che dixen, que isto se debese so á influencia de The Ugly American; máis ben diría que o libro este veu reforzar tendencias que xa eran nela naturais e espontáneas.
     Pero non penses que todo isto das posibles influencias de The Ugly American sobre o comportamento de G me intriga tanto como parece.
     De todas maneiras, ela díxome que non lle gustaban os rapaces norteamericanos. Asi e todo, máis tarde tiven ocasión de decatarme de que tampouco había que tomar esta declaración ao pé da letra.
     E a verdade é que, por outra parte, os amigos estranxeiros cos que ela andaba, eu mesmo incluído, non eran mellores que o promedio dos americanos.
     Eu sólo che falarei de dous: En primeiro lugar, dun yemení que viñera estudiar xeoloxía nos EE. UU. Supoño que debido á abundancia de pozos petrolíferos no Medio Oriente.
     En segundo lugar, dun periodista turco.
     Pero, ademáis desta parella musulmana e de min mesmo, había outros moitos. Ata o punto de que unha vez, a raíz dunha conversa precisamente sobre The Ugly American (e espero que esta sexa a miña derradeira mención deste libro), eu dixéralle a G que ben estaba amosar unha particular amabilidade cos estranxeiros; pero que buscar as amistades exclusivamente entre as colonias estranxeiras era xa desmedido.
     Coñecín primeiro ao Estudiante Yemení. Veu a un café que se chamaba Kosmos, propiedade dun inmigrante grego. Alí citáranos G para ir a un cine especializado en películas minoritarias. Esta idea de ir ao cine era tamén de G, así como a de trasladármonos a downtown no coche do seu pai, guiado polo Estudiante Yemení. Presumo que non era a primeira vez que G Ile encaixaba a encomenda de guiar o coche aquel.
     Aqueles días estaban poñendo unha película francesa que impresionara moito aos entendidos en cine selecto. Desenrolábase maiormente na cidade de Hiroshima, cando aínda era un montón de ruínas; e o argumento era unha especie de love-story de postguerra entre unha francesa e un xaponés.
     Eu quedei asombrado palas maneiras do Estudiante Yemení. Eran dunha suavidade e dunha dozura que eu non sei se florecen só entre as xentes orientais; pero, desde logo, deixáronme abraiado. Asombráronme tamén os seus ollos pola mirada tan fondamente triste que emitían.
     Só falaba despois de longos intervalos de silencio, cunha voz maina e deprimida, tan triste, diría eu, coma os seus ollos. E, non obstante, o que dicía distaba moito, polo común, de ser deprimente. Todo o contrario: parecía que poñía todo o seu esmero en escoller xustamente aquelas palabras que máis axuda moral e máis consolo puidesen levar aos seus interlocutores.
     Pero en conxunto, daba unha impresión, ¿como diría eu?, unha impresión sedante, que lle sentaría moi ben, pensei de seguida, a G, tan inqueda e inconstante.
     O que estou contando pasou xusto ao día seguinte da nosa chegada de New York. A serie de preguntas que o Estudiante Yemení empezou a dirixirme tan logo como G mo presentou, a axuda tan desinteresada que me ofrecía, eran propias dun amigo especial, un amigo de sempre, verdadeiramente preocupado pola miña vida e polos meus problemas.
     Por exemplo, dicíame: ¿Onde che gustaría vivir mentres esteas aquí? Quizais eu poida axudarte a buscar unha vivenda axeitada; e, desde logo, podes vir para o meu apartamento, se non che importa, en canto que non consigas outro para ti sólo.
     Tanto el como G tiñan os seus apartamentos no mesmo edificio, pero non quedaba de aquela ningún outro vacante para min. Así que, provisionalmente, eu paraba na casa dunha señora coñecida de G, nunha rúa moi tranquila chamada Clarendon Street.
     O Estudiante Yemení preguntoume tamén se pensaba estar na cidade por moito tempo: ¡Sería maravilloso!, exclamou como extasiado ante esta posibilidade. Tamén dixo que eu fora verdadeiramente afortunado por ter atopado a unha rapaza como G. ¡É unha rapaza extraordinaria!, repetíame. E, ante o montón de louvanzas que caían sobre ela, G non acertaba máis que a pronunciar corteses e tímidas expresions de humildade.
     Eu tamén lle fixen ao Estudiante Yemení, para corresponder, algunhas preguntas sobre os seus problemas e circunstancias persoais.
     E non tratarei de describirche a enorme desolación do seu xesto cando, respondendo a unha das miñas preguntas, me dixo que dentro dun ano tería que voltar ao seu país.
     Eu recoñezo que, malia todo, teño moitos motivos para estarlle agradecido ao Estudiante Yemení, aínda que non tantos coma a propia G. Pero este xa é outro cantar.
     Proseguindo a súa narración, o Belga dixo:
     O xigantesco coche americano do pai de G, guiado polo Estudiante Yemení, foi baixando maxestuoso por algúns arrabaldos negros, e logo colleu por Salina Street.
     Unha nova interrupción: ao Belga deberan de parecerlle chocantes os nomes das rúas de aquela cidade, porque lle gustaba repetilos co menor pretexto, e demostraba moi boa memoría para eles. Realmente, estaban excluídos da súa xenreira polos nomes propios.
     Así e todo, nunca mencionou o nome da cidade mesma. Non é difícil averiguar cal era, e coido que eu o averigüei; pero non llo vou revelar, porque seguramente ao Belga non lle gustaría. Ademais, é un detalle verdadeiramente carente de importancia.
     Todo arredor nosa, continuou o Belga, a cidade estaba cuberta por unha capa vella, grosa e sucia de neve xeada.
     O Estudiante Yemení guiaba con medo, todo ríxido no seu asento; diríase que a súa responsabilidade como chofer lle ocasionaba unha muda ansiedade. Estaba claro que aínda lle faltaba moito para ser conductor veterano, polo menos por aquelas rúas nevadas.
     No cine, G sentouse, como era de esperar, entre o Estudiante Yemení e mais eu.
     Cando chegamos, xa empezara a película. Pero, para a atención que eu puiden emprestarlle, tanto tiña que a collese polo principio, polo medio ou polo final. Eu fun testemuña de algunhas das voltas da parella franco-xaponesa, mais logo atopeime, sen saber de quen partiran os primeiros avances, nin tan sequera se houbera realmente primeiros avances graduais, con G pegada a min. E así ficamos todo o resto da película.
     E, mentres tanto, o Estudiante Yemení ¿que facía?, pregunteille eu ao Belga.
     O estar tan ocupado, por así dicilo, con G non me impedía pensar na situación do Estudiante Yemení. Non sería senón moi natural que se sentise desairado e ata ofendido palas nosas demostracions, tan crúas e indisimulables. Despois de todo, se estaba sentado xunto a nós, era a petición da propia G, e non sen antes ter asumido o molesto traballo (pois para el fora, sen dúbida, un traballo dificultoso, e a volta ía resultarlle aínda peor) de levarnos ata o cine no coche do pai de G.
     Así e todo, non parecía para nada interesado polo que estaba acontecendo á súa esquerda. Permaneceu-aparentemente, insisto--todo o tempo cos ollos pendentes da historia da pantalla.
     Tal foi, máis ou menos, a resposta que me deu o Belga, aínda que, en vista da proximidade de G e da escuridade do cine, para non falar das súas propias gafas de sol, non semella que estivese el en condicions moi boas para observar os ollos do Estudiante Yemení.
     En todo caso, seguiu o Belga, rematada a película, os tres saímos do cine como se nada, con total naturalidade. G e mais o Estudiante Yemení, pero especialmente G, falaban da película coma se non houberan perdido detalle.
     Falaban entusiasmados; aínda que a min, polo pouco que puiden ver, parecérame unha historia de amor ben monótona. Certo que estaba mesturada con lembranzas da segunda guerra mundial, aínda recente na película; había moitas escenas da destrucción atómica de Hiroshima, e isto xa era moi distinto.
     G exclamaba: ¡Gustoume moitísimo!; as películas francesas son extraordinarias. E que ben aparentaba un inocente entusiasmo. En canto ao Estudiante Yemení non facía máis que repetir: ¡Maravillosa! ¡Maravillosa!
     Eu pregunteille ao Belga:
     ¿E que me dis dos teus propios comentarios?
     Fixen os menos posibles, contestoume.
     O regreso do cine foiche complicado, proseguiu o Belga.
     Resulta que as rodas traseiras do coche quedaran prisioneiras da neve xeada. Un atranco do máis noxento. As rodas xiraban, mais non avanzaban; xiraban velozmente sen sacar o coche de onde estaba. Era evidente que desde dentro do coche nada se podía facer. Por moi insistentemente que o Estudiante Yemení premese o acelerador, o coche non arrincaba.
     Así que tivemos que saír do coche. Tratamos de rempuxalo desde atrás. Era un esforzo duro, por causa do frío intensísimo da noite (porque xa era noite), e tamén porque os pés esvaraban como nada en aquela neve xeada. Todo inútil; non demos movido o coche. Voltamos a entrar nel.
     E teríamos que seguir con todos aqueles esforzos vans se non fose por un groso cabaleiro, que debía de vivir por alí. Sen dúbida, xa non quixo aturar máis o ruído interminable e penetrante do motor acelerado e achegouse a nos disposto a axudarnos. Despois de facer un comentario, foi por area. Non sei onde puido conseguila, pero eu quedei maravillado polo axiña que volveu cun balde de area pendurándolle dunha man. Teríaa na casa, digo eu. Ciscouna por xunto as rodas.
     Foi un remedio instantáneo. A area proporcionoulle ás rodas o apoio que precisaban e, pouco despois de acender de novo o motor, xa o Estudiante Yemení deu sacado o coche da súa trampa.
     Eu ía agora no asento de atrás, con G á miña beira e o Estudiante Yemení só dediante. Cando foramos ao cine, ía eu sólo detrás; máis natural, supoño. Ollei para o Estudiante Yemení. Pareceume que tiña a fronte bañada en suor, a pesar do frío da noite ao que acababa de estar exposto. Pensei que sería resultado da tensión nerviosa pasada.
     Dixo que nunca tal lle ocorrera conducindo un coche. E G, rindo excitadamente, preguntoulle: Oh, really?

     O Estudiante Yemení deixounos perante a casa de apartamentos na que vivían el e tamén G.
     Baixamos do coche G e mais eu, pero non así o Estudiante Yemení, que aínda non rematara o seu labor. Ainda tiña que levar o coche non sei onde, de modo que arrincou de novo e seguiu a conducir a través da neve, pero agora indo el só dentro.
     G e mais eu subimos. Era a miña primeira visita ao apartamento de G.
     Era un cuarto grande cun leito, un sofá, algunhas sillas, unha pequena cociña e un lavabo. Nun ángulo do cuarto, estaban o WC e unha ducha, illados do resto da habitación por dous tabiques de madeira.
     Un pequeno gato gris, o permanente compañeiro de apartamento de G, paseaba preguiceiro polo chan.
     Falamos dos numerosos apartamentos de aquela casa e dos seus inquilinos.
     G díxome que tódolos apartamentos eran máis ou menos coma aquel, non moi confortables, recoñecíao; así e todo, a ela gustáballe aquel xeito de vivir. Varias veces lamentárase xa de que non houbese ningún apartamento libre para min, e volveu facelo agora. ¿Sabes?, dicíame, quérolle a esta casa porque me deu a oportunidade de coñecer a unha chea de estranxeiros, algúns deles moi, moi interesantes. A maioría deles, díxome tamén, estaban estudiando na universidade local.
     Eu pregunteille se viñera vivir alí xusto para coñecer a todos aqueles estranxeiros tan interesantes.
     Contestoume que aquela non era a razón principal. Necesitaba independizarme, ¿comprendes?, díxome.
     Desde logo, os pais querían que volvese para casa. Ela pensaba que quizais algún día acabaría volvendo, mais non polo momento. E repetía que, de momento, necesitaba vivir independente, lonxe da familia.
     Todo isto comunicábamo cunha voz feble, remota, insegura, que era a voz que ela adoptaba nas súas fases confidenciais.
     Eu pregunteille ao Belga porqué quería G un apartamento independente polo momento.
     Non sei. Era normal, despois de todo, ¿non era?, contestoume.
     Si, pero o que me choca é iso de polo momento.
     O Belga encolleu os ombros.
     G preparou café, continuou contando. Tomámolo sentados no sofá.
     Un silencio fondo prevalecía en toda a casa, a pesar de tanto apartamento e de tanto estranxeiro interesante.
     O apartamento estaba quente, quizais demasiado; as calefaccions funcionaban alí tan altas, que dentro das casas había que poñerse en mangas de camisa para poder resistilas.
     Fóra, polo contrario, as rúas da cidade estaban todas desertas baixo o frío implacable da noite nevada. A temperatura sería duns cinco graos Fahrenheit -uns quince graos centígrados baixo cero.
     O Belga seguiu contando de aquel longo inverno:
     A cidade quedaría cuberta por unha espesa capa de neve por tres meses ou máis. A neve éche traicioneira. Un novato camiña cinco, seis, vinte veces por ela e pensa que aquilo non ten ningunha dificultade e que non se comprende tanto medo da xente a caer, nin a cantidade de coxos que se ven como consecuencia das caídas. Ata que un día encóntrase o novato de súpeto caído no chan: non sabe como foi, non tivo tempo de darse conta; o único que sabe é que, de repente, atopouse ridiculamente sentado coa xélida neve debaixo do cu. Desde ese día toda a súa confianza, todo o seu triunfalismo de peatón seguro quedarán tocados para sempre.
     Eu, agregou o Belga, non estaba nada ben preparado para o clima aquel. Non tiña botas axeitadas, nin orelleiras. Para protexerme do frío só contaba cun vello abrigo que trouxera de Europa. Pero aquí non temos Gulf Stream.
     Eu supoño que o Belga tamén trouxera de Europa aquela branca gabardina que levaba, aínda que non me falou dela.
     Tornando a G, o Belga contou:
     Pregunteille se o apartamento do Estudiante Yemení estaba preto. Ouh, si, dixo G vivamente e, apuntando cun dedo, engadiu: Vive xusto no piso de embaixo.
     Había algúns discos tirados polo chan, ao pé do sofá. Eu collín un e vin que contiña ópera italiana. G explicoume que lla emprestara un amigo italiano. Pensaba que a música italiana era preciosa, mais lamentaba non saber italiano
     ¿Estudiaba G tamén na universidade local?, inquirín eu.
     Non.
     ¿Traballaba?
     Algún traballo tiña. As mañás pasábaas nunha oficina de downtown, e dos pais non recibía diñeiro ningún, informoume o Belga.
     Información escasa, certamente. Pero consólome de non poder ofrecerlle máis detalles concernentes ao xeito en que G gañaba a vida, por humilde que fose, pensando en que os medios de subsistencia do propio Belga seguen sendo para min un completo misterio.
     Continúa, pedinlle ao Belga.
     Despois de beber os nosos cafés e de fumar algúns cigarros -G acendía cada novo cigarro coa colilla do anterior-, sentados no sofá, un á beira do outro, atopámonos de golpe como sen perspectiva, coma nun calexón sen saída, e comprendemos de seguida que a única solución era reanudar a clase de intimidade que estableceramos no cine. E tal foi o que fixemos. As vías estaban trazadas, pois nestes casos un automatismo impersoal marca os pasos a seguir e non tes máis que deixarte levar por el. Encontreime como de repente cunha man interiorizada baixo a blusa dela (a vestimenta visible de G consistía nunha chaqueta de lá vermella e blue jeans), e cun suave camiño consentido, sen máis obstáculos que xustamente os buscados; e cada paso conducíndome ao seguinte... Mais nun intre preciso G reaccionou sobresaltada e pregoume non ir máis lonxe. No, please, not tonight, díxome con ton de voz e ollos angustiados, mais resolutivos.
     Decateime de que xa non tiña máis nada que facer aquela noite no apartamento de G, pero, antes de abandónalo, quedamos en que voltaría por alí ao día seguinte pola tarde.
     Antes de proseguir co relato do Belga, quero insertar esta observación: quizais Vde. xulgue as súas anteriores palabras descriptivas un tanto rebuscadas e, sobre todo, quizais lle evoquen fragmentos de vellas novelas eróticas pasadas de moda. Pero non son obra miña. Foron obra do propio Belga, o mesmo que os que aínda poidan vir, e non creo que a miña memoria fucione con demasiada infidelidade ao tratar de reproducilas. E iso que, segundo o que me dixera, o Belga non era lector de novelas.

     O Belga seguiu contando:
     Eu estaba alí soamente pola invitación de G. Polo tanto, non estaba atado a ningún traballo, o que quere dicir que me quedaba moito tempo de lecer e que puiden pasear con toda a calma pola cidade. Recomendáranme non andar polos arrabaldos negros, especialmente de noite, e non me pesa en absoluto ter desoído tal consello.
     Unha tarde coñecín ao Amigo Alemán, nun bar de mala nota chamado The Blue Angel, no que entrara eu en visita casual.
     Era un rapaz alto, fraco, de cabelo louro, con ollos azuis e fríos e un xesto de desdén no seu rostro pálido, de labios finos.
     En realidade, el era norteamericano de nacemento. Pero tódolos seus devanceiros foran alemás e o alemán era a súa fala familiar.
     Tiña a teima de recitar frases en alemán, moi longas e altisonantes, aínda que poucos dos seus amigos eran capaces de entendelas -algúns si. Eu mesmo algo -pouco- entendíalle.
     Bebemos xuntos varias botellas de cervexa. Lémbrome que, xa case ao principio da nosa conversa, confesoume que era ateo e engadiu que estaba disposto a demostrarme, coma se fose un teorema, que Deus non podía existir. Eu contesteille que non estaba para teoremas.
     Outra das confesions que me fixo é que non lle gustaban as que el chamaba rapazas normais. Supoño que aludía ás, ¿como diría?, ás rapazas burguesas. Atopábaas demasiado aburridas e mesquiñas.
     Polo que toca ás súas frases en alemán, aquela tarde déralle por declamar unha e outra vez estes versos de Hölderlin que aprendera dun profesor europeo, compañeiro seu de numerosas cogorzas había dous anos, segundo me contou:

     Despois de recitar estes versos, rompía en sonoras gargalladas.
     Pero ¿por que?, pregunteille ao Belga.
     Ría por todo.
     ¿Pensas que atopaba eses versos moi graciosos?
     Non sei, quizais non os mesmos versos. Quizais os versos lle gustaban, despois de todo, e quería disimulalo con aquela risa. Ou quizais non ría dos versos, senón del mesmo recitándoos. Non sei. Pero xa che digo que el ría por todo.
     Outro asunto, seguiu o Belga. Eu adoito preguntarlles a tódolos norteamericanos que coñezo polas nacionalidades dos seus devanceiros. A miúdo a mestura de sangue que hai neles é suxestiva.
     Por exemplo, unha rapaza que coñecín onte proviña de familias holandesas, finlandesas, irlandesas e búlgaras.
     ¿E G ?, preguntei eu.
     Non, G era un caso menos variado. Era de ascendencia inglesa e alemana.
     ¿Tiña irmáns?
     Non. O pai era enxeñeiro, coido que en boa posición económica. E pouco máis sei da súa familia.
     Segue co Amigo Alemán, dixen .
     Ben, pois desde este punto de vista xenealóxico o caso do Amigo Alemán -igual que o do Amigo Inglés, do que logo falarei- era enteiramente distinto. Efectivamente, polas súas veas soamente corría sangue alemán. Non era, pois, neste senso, tipicamente americano, e o nome de Amigo Alemán acáelle perfectamente. Pero se non era interesante, nin tipicamente norteamericano, no senso de ter ascendencia europea multinacional, érao, en cambio, xustamente como alemán ou, mellor dito, como alemán críado no mundo norteamericano e con seguridade non afeito de todo ao seu medio. Isto non significa que en Alemania, ou en calquera outro país, europeo ou non europeo, puidese ser feliz. Mais esta é outra cuestión.
     Unha vez acompañeino para coñecer algúns dos bares e outros locais onde soía malgastar as súas noites. Estiveramos bebendo toda a tarde e, naturalmente, continuamos a beber durante as nosas visitas nocturnas, así que a miña cabeza non estaba abondo clara para poder dar agora conta detallada do que vimos e do que fixemos.
     Pero lémbrome ben de ter visto a tipos nada comúns. E lémbrome das gargalladas do Amigo Alemán cando, a prudente distancia, ollabamos para algúns de aqueles individuos.
     Por exemplo, cando ollabamos para un xoven travesti que adoptaba unha pose de coquetería e autosatisfacción máis cómica e provocadora do que eu nunca poidera imaxinar. Eu teimaba en que tiña que ser unha muller, porque o alcohol, ás veces, tórname testalán como unha mula, ademáis de que teño total descoñecemento do mundo dos travestis, mentres que o Amigo Alemán trataba de me convencer de que non, de que era un home. Sen dúbida, tiña el toda a razón, pois xa se atopara co travesti aquel moitas outras noites, e mesmo quizais eran amigos; polo menos, en certo momento, saudáronse os dous, facéndose mutuamente unha irónica e cerimoniosa inclinación.
     De ordinario, o Amigo Alemán partía para aqueles tours nocturnos, para aqueles raids, como el lles chamaba, na compaña dun fato de camaradas nada tardos para, unha vez consumida a suficiente dose de alcohol, armar barulleiras e violentas liortas.
     Outro dos hobbies do Amigo Alemán eran os wild parties, isto e, parties coroados por toda clase de brutalidade e destrucción; esnaquizar vasos, botellas, ventás, mesmo homes, gratuitamente, sen motivo ningún, isto era a apoteose do party.
     Eu soamente tiven ocasión de coñecer a un dos amigos do Amigo Alemán. Pero aquel rapaz non era dos asiduos a parties salvaxes nin a raids nocturnos.
     Aquel rapaz sólo era violento nos seus pensamentos e expresions.
     Compartía co Amigo Alemán a circunstancia de non descender de matrimonios multinacionais. Tódolos seus devanceiros foran ingleses. Agora, el afirmaba que xustamente esta circunstancia era o que lle daba dereito a presumir de ser un dos poucos auténticos cidadans norteamericanos.
     Como o Amigo Alemán, el estaba descontento coa sociedade norteamericana; mais por razons moi diferentes. Porque a fonte principal do seu desacougo era que, segundo el, os Estados Unidos estaban dexenerando e volvéndose cada vez menos enxebres e puros. Ao Amigo Alemán, polo contrario, este problema importáballe ben pouco.
     O Amigo Inglés era tamén alto e loiro. Pero, a diferencia do Amigo Alemán, gastaba lentes, cunha montura metálica que lle daba aire intelectual. Un aire un tanto cómico porque, ao mesmo tempo, tiña unha cara infantil. Realmente era moi xoven; pero, ademais, co seu pelo tan curto, case en punta, parecía máis novo aínda.

     A derradeira vez que nos vimos, o Amigo Alemán regaloume unha gramática alemana para estudiantes ingleses, seguiu contándome o Belga. Non era un regalo de despedida: ningún dos dous sospeitabamos que aquel había ser o noso derradeiro encontro. Tampouco nos preocupaba esta continxencia.
     Non o volvín ver, nin volvín saber máis nada del; pero en realidade non preciso novas noticias para decatarme de que os dous únicos camiños que lle quedan abertos son, ou un mental hospital, ou o suicidio.
     O Belga pronunciou este escuro presaxio con certo ton de profeta tráxico. Foi a única vez que lle oín este ton.
     Segundo o Amigo Inglés, sen ser propiamente un Beatnik, o Amigo Alemán tiña, así e todo, certa semellanza cos Beatniks, continuou o Belga.
     Eu pedinlle ao Belga que me explicase con algunha claridade que eran os Beatniks, porque eu aínda non me enteirara ben.
     Esta mesma pregunta, contestoume o Belga, téñolla feito eu máis dunha vez ao Amigo Inglés, e nunca logrei del respostas transparentes.
     O Amigo Inglés insistía en que era moi difícil definir aos Beatniks; mesmo as descricions que ofrecen eles deles mesmos son máis ben escuras, dicíame.
     Para colmo, hai Beatniks e Hipsters, detalloume o Belga; pero se non tes moita idea do que son os Beatniks, malamente podarás determinar as diferencias entre eles e os Hipsters; menos aínda, se tampouco sabes ben o que son os Hipsters.
     Era indubidable, de calquera maneira, que todos aqueles movementos surxiran de novas xeracions rebeldes, ávidas de esmagar tódolos prexuízos e normas tradicionais, de conculcar febrilmente tódalas represions, limitacions e inhibicions aínda imperantes.
     Pero o Amigo Alemán, díxome o Belga, non se consideraba nin Beatnik nin Hipster. Todo o contrario, falaba de aquelas xentes con total indiferencia, convencido de que non había que tomalas en serio.
     Quizais aquela actitude desdeñosa dependía en parte dun certo sentimento europeo de superioridade fronte a modas puramente norteamericanas, cavilou o Belga.

     Volvendo de novo a G, o Belga contou:
     Ao día seguinte fun pola tarde ao seu apartamento e atopeina de conversa co Periodista Turco.
     Ela estaba sentada no sofá, e o Periodista Turco nunha silla, diante dela.
     De seguida vin que realmente o único que alí falaba sen pausa era o Periodista Turco. G escoitábao cun sorriso moi xentil. Amañábase perfectamente para aparentar unha atención moi agradable ao monólogo que o Periodista Turco vertía sobre ela.
     Decateime tamén de que o Periodista Turco non esperaba en absoluto a miña chegada, especialmente importuna para el; de xeito que tivo que facer un esforzo potente para reprimir un xesto de noxo, que quizais houbese sido o único saúdo espontaneo que lle inspirara eu.
     O Periodista Turco tiña cabelo e ollos intensamente negros, e lucía ese bigotiño ridículo, fino, perfectamente recortado, ao que son tan afeicionados os meridionais.
     Eu sentei noutra silla, e el seguiu a falar nun inglés moi rudimentario.
     O tema do seu monólogo era o seu país, Turquía. Subliñaba o feito de que na cultura turca conflúen influencias islámicas e europeas. Tamén fixo moitas louvanzas das vistas e monumentos de Estambul.
     Eu logo comprendín que o que verdadeiramente lle interesaba non era a promoción turística da súa patría , senón fascinar a G, cautivala co seu arte de falar. En suma, quería seducila.
     Que esta era a súa derradeira meta quedou aínda máis claro cando colleu ao pequeno gato e se puxo a acariñalo con movementos longos, medidos, moi estudiados, mentres ollaba para G. Era como se lle quixese dicir: Atende o meu xeito de tratar o teu gato; aínda máis habilmente heite tratar a ti tan logo como ti esteas disposta.
     Pero eu obrigrárao a alterar os seus plans. Eu era un rival, un atranco co que non contara el. Polo de pronto, tiña que moderar a velocidade da súa conquista. Comprendeu que, de momento, o mellor que podía facer era armarse de paciencia e deixarme o campo libre cunha retirada elegante e sorridente. Sólo polo momento. E tal foi o que fixo.
     Despois de que desaparecera trala porta, G comunicoume que era xornalista turco.
     Pero ¿non cho presentara antes?, pregunteille eu ao Belga.
     Efectivamente, non houbera presentación ningunha no apartamento mentres eu estiven alí, por raro que pareza.
     O Estudiante Yemení, seguiu o Belga, pasara toda a mañá, segundo me contou G, dicíndolle a ela que un periodista turco recén chegado a Norteamérica tiña moito interese en botar unha parrafada con ela, e non parara ata levarllo aquela mesma tarde ao seu apartamento. ¡Non sei porqué! ¡Realmente non sei porqué tiña tanto interese en falar comigo!, exclamaba G chea de risa. Eu díxenlle que seguramente a miña chegada o tería contrariado profundamente. Ouh, non creo, replicou G. E seguidamente explicoume que o Periodista Turco estivera falando do seu país tanto tempo que, ao final, os dous estaban xa algo fatigados -el de falar, ela de escoitar.
     ¿Por que tiña tanto afán en darche información sobre Turquía?, pregunteille. Ben, realmente non o sei, contestoume ela. E despois, eludindo, astutamente cuestions persoais, comentou: Penso que debe de ser un país moi bonito, pero queda tan lonxe...
     O gato estaba agora rombando aos pés de G. Eu mirei para el durante algúns segundos e logo pregunteille a G se lle gustaba o xeito que tiña o Periodista Turco de acariñalo. Entón foi ela quen colleu ao pequeno animal e apretouno no seu colo, ao tempo que lle dirixía unha chuvia de mimosas expresions. ¡Ti es o meu tesouro!, etc., etc.
     Aquela tarde chegamos ata onde podes imaxinar. Aínda que o noso vehículo non podía ser máis estático -o sofá. A sobría vestimenta de G foi quedando en desorde polo chan, ata que ela apareceu tal como era, unha tersa brancura lenemente matizada en brazos e pernas por difusas liñas azuladas de algunhas veas asomando timidamente á superficie. Logo, foi ela unha respiración alterada e unha xenerosa simpatía física, que non lle impediu precaverse contra posibles complicacions cunha pregunta rápida, mais serenamente feita; e finalmente unha convulsa inquedanza, como en apremiante fuxida ou procura de algo inmediato...
     O Belga interrompeu inesperadamente a súa gratuita e pintoresca reincidencia nos modos da vella novela erótica para facerme esta pregunta:
     ¿Que che parecería a ti se, despois de que todo pasou, cando a calma reina de novo, recibes como en secreto esta especie de dictame: You know how to please women?
     Linsonxeiras palabras, ¿non pensas?, repliquei bromeando.
     A min tráenme ao Amigo Alemán á miña memoría .
     ¿Por que ao Amigo Alemán?
     Ben, en realidade cando esas palabras foron pronunciadas eu aínda non o coñecera. Pero estou seguro de que lle provocarían unha das súas máis xigantescas explosions de risa.
     Centrándose novamente en G, o Belga continuou:
     Eu pregunteille porqué me dicía iso. Entón ela confesoume cun sorriso inxenuo, un tanto estereotipado, que fora a primeira vez que acadara non sei se dixo un clímax ou algo semellante...
     Entón tódalas súas experiencias..., empecei eu.
     Considerábaas totalmente insatisfactorias, atalloume o Belga.
     Contoume que estivera namorada soamente unha vez na súa vida, xustamente do primeiro rapaz co que tivera relacions. Pero o rapaz aquel era incapaz de amala, e non sólo a ela, senón a ningunha outra muller. Ou sexa, non lle interesaban realmente as mulleras, aínda que el consideraba que si, dicíame G.
     Coma sempre, G entregábame aquelas confidencias cunha voz feble e lenta, mais así e todo sen denotar a menor conturbación. A fin de contas, facíaas pola súa propia iniciativa.
     Comenteille eu que verdadeiramente fora un caso de mala sorte, terse namorado dun rapaz non interesado en mulleres. ¿Ou sería que aquela clase de rapaces exercían sobre ela algunha atracción inconsciente?, suxerinlle. Quizais teñas razón, admitiu ela. E seguramente para demostrarme que aquela idea non ía tan descamiñada, díxome a continuación que estaba inclinada a pensar que ela mesma tería aceptado relacions con mulleres, non de modo exclusivo, senón en alternancia con relacions masculinas, pero todo isto no caso de ter atopado tempo atrás algunha compañeira axeitada, condición que non se cumprira. Ou sexa, considéraste bisexual, díxenlle. Entón ela repetiume toda esa historia da posible relación cunha compañeira axeitada que non atopara ao seu debido tempo, etc.
     De algo hai que falar, ¿non comprendes?, aínda que ao aire de gravidade con que ela abordaba todo aquel monótono asunto do seu primeiro namoramento e das súas posibles tendencias en favor de compañeiros ou de compañeiras, correspondía eu aparentando unha atención seria e preocupada que, en realidade, enmascaraba unha total indiferencia pola miña parte, mesturada con cortos desexos importunos de botarme a rir de todo aquilo.
     O que tamén lle preguntei a G é se aquel rapaz, o seu primeiro amor, era norteamericano. Oh, yes, afirmou ela rotunda.

     O certo é que G tiña moitos amigos norteamericanos, continuou o Belga. A súa preferencia por amistades estranxeiras podía non ser máis que un capricho transitorio.
     Eu tiven ocasión de comprobar o popular que era entre os seus camaradas norteamericanos de xeración.
     Foi unha tarde na que saín con ela a un salón de baile para teenagers, situado polas aforas da cidade. Era un salón largacío, para bailes-masa. Ali sentámonos perante unha mesa e tomamos uns refrescos: sólo despachaban soft drinks.
     O caso é que a acollida que lle dispensaron a G os seus antigos compañeiros, entón tan esquecidos ou mesmo menosprezados por ela, non puido ser máis efusiva; son testemuña. Bailou con eles, reloucante de gozo, incontables rock and rolls. A súa cara irradiaba felicidade; parecía un fillo pródigo recén retornado ao seu fogar.
     A idea de lle facer unha visita a aquel baile propuxérama a propia G. Verás a causa. En canto cheguei ao seu apartamento decateime de que ela estaba tremendamente deprimida aquela tarde. E non se trataba dunha aprensión miña. Efectivamente: aquel mesmo día, pola mañá, o seu gato aparecera morto debaixo do sofá. G non tardou nada en comunicarmo.
     Para distraer o seu pensamento deste triste feito (para ela, insisto, era moi triste), conversaba, conversaba sen pausa, e de calquera clase de asuntos menos de gatos. E no curso dunha de aquelas conversas referímonos ao rock and roll e a habelencia da propia G para bailalo. E finalmente G , presa de súbita nostalxia dun pasado aínda recente, propúxome a visita a aquel salón de baile.
     Un novo inciso: Debo dicir que os rock and rolls aínda estaban soando continuamente no aire da América anglosaxona, como os cha-cha-chas no aire da América latina.
     Eu pregunteille ao Belga se lle interesaban os rocks.
     Prefiro os rocks aos cha-cha-chas, díxome.
     De tódolos xeitos, estou moi lonxe de ser un fan do rock. Pero podo comprender algo da fascinación exercida por esta música, ao mesmo tempo frenética e melancólica, e tamén con certa hipnótica monotonía, coma unha psalmodia oriental.
     Cando un olla para a mocidade angloamericana bailando rocks, un pensa en introvertidos nun arrouto de furia desesperada. En cambio, os latinoamericanos semellan bailadores natos dos seus ritmos ondeantes.
     De calquera maneira, miles e miles de teenagers norteamericanos día e noite arredor dos omnipresentes juke-boxes son boa proba do poder desta moda do rock, observou o Belga.
     Pero había disidentes, claro está. Algúns vían o rock con ollos críticos.
     G, por exemplo, seguiu contando o Belga, tornáralle as costas porque tiña un sabor demasiado norteamericano para o seu presente gusto estranxeirizante.
     O Amigo Inglés era moito máis radical.
     Refugaba violentamente o rock por razons opostas ás de G. Para el constituía un ataque contra a xenuina tradición musical norteamericana, contra os enxebres folk-songs. Era unha manifestación máis das innúmeras influencias alleas (negras neste caso, afirmaba) que ameazaban o carácter nacional dos Estados Unidos.
Tales influencias eran, segundo el, resultado de tódalas masas de inmigrantes ás que nunca se debera terlles permitido ingresar no país: xudeos, italianos, gregos, latinoamericanos e, desde logo, negros. E o futuro, cun católico como presidente dos Estados Unidos, parecíalle máis escuro que nunca.
     El negaba ser racista, pois, segundo el dicía, sólo propugnaba o dereito de toda nación a manter intacta a súa propia personalidade e de protexela contra interferencias estranxeiras. Pero, por outra parte, sostiña cruamente, por exemplo, que os negros debían ser devoltos a África.
     Queixábase moito tamén o Amigo Inglés da grande cantidade de xudeos aveciñados en New York City. Aínda que, en realidade, o seu antisemitismo era máis ben teórico, opinou o Belga.
     O Belga considerábao máis ben teórico porque, de feito, o Amigo Inglés mantiña relacions amistosas con compañeiros xudeos que estudiaban coma el -e esta era outra diferencia entre el e o Amigo Alemán- na universidade local.
     Ademais, seguiu o Belga, sentía un odio ardente contra Hitler e estaba orgulloso da victoria norteamericana -el sempre dicía americana, coma se os demais exércitos aliados non contasen en absoluto- na pasada guerra mundial.
     En todo caso, o Amigo Inglés afirmaba que verdadeiramente norteamericanos érano só as persoas nacidas nos Estados Unidos de devanceiros británicos ou dos países protestantes do norte de Europa.
     Con tales presupostos, non era de estrañar que New York City fose para el o exemplo nefando da dexeneración dos Estados Unidos. E por esta razón estaba contento de non ter ido nunca a New York City, e non tiña mentes de vir nunca aquí no futuro.
     Curioso, ¿non é verdade?, estar tan cerca, relativamente, da meirande metrópole do mundo e non ter ido a ela nin para unha visita dun día, comentou o Belga.
Seguramente o Belga tiña en máis estima ao Amigo Inglés desde que este lle manifestara aquela extravagante e firme postura -que o Belga, se embargo, non compartía- de boicot-protesta contra New York City.
     Aínda me falou o Belga de outros desacordos, á parte do de ter amigos xudeos, entre as ideas do Amigo Inglés e a súa conducta.
     Por exemplo, díxome o Belga, a súa xenofobia non lle impedía ser moi afeicionado a estudiar idiomas estranxeiros.
     Tampouco penses que o seu nacionalismo extremado era a única causa do seu desacougo.
     A outra causa eran as rapazas. Como o Amigo Alemán, el tamén criticaba duramente ás rapazas norteamericanas, mais por motivos ben distintos.
     Criticábaas con moita acedume, especialmente á irmá dun amigo seu ao que soía referirse como o meu amigo ruso Nick, porque non querían facer o amor con el. Unha vez, estando nun bar co Amigo Alemán e mais comigo, confesounos, inmediatamente despois de tomar un grolo de cervexa, que aínda era virxe. As risadas do Amigo Alemán chegaron ao cénit.
     Pasando outra vez á súa decisión de non pisar nunca New York City, o Belga observou que realmente o Amigo Inglés non necesitaba ausentarse da súa cidade natal para estar en contacto directo con tódolos factores que, segundo el, estaban levando aos Estados Unidos cara á ruína.
     Longas rúas de negros, abundancia de comunidades gregas e xudeas e, por obra da universidade, exóticos tipos de Asia e de África, detallou o Belga. E tamén grande presencia de estudiantes latinoamericanos, obsesionados todos eles pola revolución cubana e, ultimamente, onde queira que un os atopase, pola recente e fracasada invasión anticastrista de Bahía Cochinos.
     Se queres oír acusacions acaloradas contra os Estados Unidos, non tes máis que achegarte a un destes estudiantes, díxome o Belga. Unha e outra vez repiten a berros que os Estados Unidos son os culpables do subdesenrolo de todo o mundo latinoamericano.
     Por contra, os estudiantes norteamericanos teñen preocupacions máis elevadas.
     Efectivamente, un deles confesoume que o seu principal motivo de inquedanza estaba no espacio exterior.
     Só cando un satélite artificial era guindado con éxito desde Cabo Cañaveral, é dicir, só cando tiña lugar un feliz episodio -feliz para el e mais para todo o público norteamericano- da carreira espacial en curso entre os EE. UU. e a U.R.S.S., era el capaz de aplaudir e de pegar brincos de ledicia, rematou o Belga.

     O Belga seguiu coa historia de G :
     Unha tarde, ao entrar no apartamento, encontreime con que, sen querelo, era un intruso. Interrompín unha escena familiar o bastante seria como para deixar desconcertado a calquera dos visitantes habituais de G.
Eu petara na porta como de costume e, como de costume, sentira a voz de G invitándome ledamente a entrar: Come in!
Pero, así que abrín a porta, os meus ollos bateron cunha señora de mediana idade, alta, moito máis que G, francamente elegante.
     Estaba sentada nunha das sillas, de cara a G. Notei que unha mirada de desalento asombrou os seus ollos azuis ao se decatar da miña chegada.
     G presentouma. Esta é a miña nai, díxome tranquilamente. E despois, un tanto fría, díxolle á señora: Este é un amigo meu.
     Tanto a nai coma a filla parecían cansas e amorriñadas.
     Supuxen que estiveran todo o tempo discutindo problemas persoais e que non chegaran a nigún acordo. E pareceume como se xa tivesen renunciado a todo novo esforzo para reconciliárense.
     Seguramente a nai tomara a resolución de presentarse no apartamento da filla, é dicir, no mesmo centro da licenciosa vida da filla (porque supoño que para a nai era, en efecto, unha vida licenciosa), coa esperanza de incitala a unha vida máis normal, como diría o Amigo Alemán; pero a miña imprevista visita fora como un tiro de gracia, pensei, coma un golpe mortal para aquela esperanza.
     De maneira que, involuntariamente, eu resultara ser unha nova fonte de abatemento para a nai de G. Como recordarás, eu fora tamén unha desagradable sorpresa para o Periodista Turco. Pero, á parte de isto, pouca semellanza había entre os dous casos. Este non era frívolo.
     Porque, repito, agora eu era como unha confirmación de que a conducta de G era tan mala como a nai temía. Ademais, eu puxéralle quizais o punto final á súa visita; un final desastroso e se cadra mesmo prematuro.
     Pero a min admiroume a dignidade e resignación da nai de G, a maneira como refrenou o seu desconsolo e mantivo a súa compostura. Non se lle escapou nin unha triste palabra de queixa ou de reproche. Dixo namais: Teño que irme. E desapareceu cun sorriso melancólico e cortés trala porta do apartamento.
     Aínda que máis dramática, a súa marcha podía compararse, en certo xeito, á do Periodista Turco.
     Todo se pode comparar con todo, comenteille eu ao Belga.
     Quizais. Ben, G nada me dixo como explicación da visita da nai. A súa falta de cautela era imperdoable, sendo eu, ata certo punto, víctima dela tamén; pero nin se lle ocorreu pedirme desculpas. Despois de todo, houbéralle sido ben doado evitar a miña importuna chegada.
     ¿Tiñas conciencia culpable?, pregunteille ao Belga.
     Non, eu non a tiña; pero quizais G debería tela, contestoume.
     Quizais debería tela, máis o caso é que non a tiña tampouco en absoluto.
     Efectivamente, tan logo como a nai se ausentou do apartamento, recuperou G o seu humor habitual.
     Empezou a amosarme con cara radiante discos de música brasileira que conseguira aquel mesmo día pola mañá, continuou contándome o Belga. Despois interesouse polo que estivera eu facendo aquel día. Eu díxenlle que bebendo cervexa. Non era toda a verdade, pero así aforraba un relato máis cumprido.
     ¿De verdade?, díxome ela inesperadamente cun sorriso de inocencia que che partía a alma; e tamén como se a miña resposta a enchese de admiración e de simpatía.
     Opinou que, despois de tanto beber, un pouco de café acaeríame ben, e foi prepáralo.
     Uns minutos despois, cando estabamos bebendo os nosos cafés, foi saíndo gradualmente de debaixo do sofá un novo gato, tan pequeno coma o seu predecesor, pero eu coido que aínda máis escangallado.
     G saudouno cunha salva de reproches maternais e irónicos: Hassan, estás feito un lacazán: ¡todo o santo día durmindo!. etc., etc. Non sabía que tiñas un gato novo, díxenlle eu. Ela exclamou exultante: ¡Pois claro que si! E despois agregou:
     Chámase Hassan; un nome bonito para un gato, ¿non pensas? Soa a árabe, dixen e ela exclamou agora: ¡É árabe!
     E explicoume a procedencia do gato aquel, que era tamén a razón do seu nome árabe: fora un obsequio do Estudiante Yemení.
     O gato movíase polo apartamento no estilo do seu predecesor tamén, con pasos lentos e dubidosos; finalmente, foi acurruncharse nun recanto do cuarto, con seguridade listo para reanudar o seu sono.
     Eu comenteille a G que o Estudiante Yemení era en extremo amable, e que ela debía estarlle moi agradecida polas innumerables atencions que recibía del.
     Entón operouse nela un cambio repentino. Perdeu todo o seu previo desenfado, e dixo tristemente: ¡Pobre rapaz! ¿Por que dis pobre rapaz?, pregunteille.
     Ela volveuse confidencial. Baixou a súa voz ata un murmurio, como soía nestes casos.
     E reveloume o grande secreto: o Estudiante Yemení estaba perdidamente namorado dela.
     Era un amor fondo, auténtico; de isto estaba completamente segura. Sabía ben que xamais había ser amada tan intensamente en toda a súa vida, díxome.
     Pero sabía tamén con toda certeza que ela nunca había ser capaz de corresponder a aquel amor.
     Era a súa traxedia. Este convencemento producíalle un permanente desacougo e infelicidade.
     Ou sexa, explicábame G, eu considéroo como o meu mellor amigo, como un irmán; pero non o podo aceptar como un amante... Mesmo algunha vez permitinlle certos avances, pero as súas caricias deixábame fría; sempre remataron en fracaso.
     O Belga fixo unha pausa, como para darme tempo a dixerir tanta novidade.
     Logo seguiu:
     Non sei se che parecerá raro, mais eu nunca sospeitara aquel amor.
     Naturalmente, aquela revelación de G deitaba unha nova luz sobre o Estudiante Yemení. Transformábao nun novo Estudiante Yemení, con moi pouca relación co antigo.
     Agora transformárase, para os meus ollos, nun monstro do disimulo, ou do autocontrol oriental, que isto non o sei ben, dixo o Belga. Porque dime ti se non como podía amañarse para parecer tan interesado na película francesa cando á súa esquerda sucedía o que estaba sucedendo.
     E dime ti se G non se comportara con el no cine da maneira máis pérfida.
     Porque, realmente, ¿non foi pérfido todo canto G Ile fixo: utilizalo como chofer, ademáis como chofer dun coche que non dominaba ben; levalo ao cine seguramente a contragusto; facerlle ver durante todo o tempo que durou a película como lle outorgaba a prácticamente un descoñecido como entón era eu tódalas concesions que lle denegaba a el de maneira tan implacable; para non falar da complicación de ter que sacar o coche da neve, e do traballo suplementario de ter que deixalo aínda non sei onde, mentres que nosoutros os dous xa descansabamos tan a gusto no apartamento?
     Eu mesmo tiña tamén fortes motivos para protestar. Porque, como comprenderás, se eu sospeitara sequera algo do que había entre o Estudiante Yemení e G, non tería consentido situacions coma a do cine. Ten en conta que o Estudiante Yemení igual se figuraba que eu o sabía todo, e que no cine me comportaba de aquela maneira só para afundilo aínda máis.
     Así que G non aplicou a lección de The Ugly American ao seu mellor amigo, comentei eu.
     Pois non. Xa ves.
     Logo pregunteille ao Belga:
     ¿Fixécheslle algún reproche a G pola súa falta de tacto, por dicir o menos?
     Non, ningún.
     ¿E non lle revelaches tampouco ao Estudiante Yemení a túa ignorancia da súa traxedia amorosa?
     Tampouco.
     ¿Por que non?
     O Belga encolleu os ombros.
     ¿Así que o Estudiante Yemení nunca chegou a estar enteirado da túa inocencia?
     Supoño que non. En todo caso, tampouco deixou traslucir, nin pola máis leve indirecta, mostras de estar resentido contra min. Todo o contrario. Tratábame sempre con aquela amabilidade e aquela exquisita deferencia que eran as notas máis sobranceiras do seu carácter.
     Sempre que me atopaba, preguntábame pola miña vida e polos meus problemas; interesábase pola miña landlady, polos meus pasatempos, polos meus proxectos e dificultades, e mesmo polas miñas comidas. E nunca esquecía repetirme que tiña nel a un amigo.
     Agora ben, que non traicionara síntoma ningún de estar resentido contra min, non quere dicir que non o estivese realmente.
     Polo de pronto, xa na tarde do cine probara suficientemente a súa habilidade para enmascarar os seus sentimentos máis fortes e apaixonados.
     O único sentimento que certamente non enmascaraba era a súa permanente tristura, subliñou o Belga.
     A súa permanente tristura.
     Efectivamente, agregou o Belga, semellaba cada vez máis triste, e eu apoñía aquela tristura ao inevitable remate da súa estancia en Norteamérica e á volta subseguinte para o seu país. Mesmo me preguntaba cal de aqueles feitos o magoaba máis: se a marcha de Norteamérica ou a chegada ao Yemen.
     Pero agora estaba claro que era en G onde había que buscar a causa da súa depresión.

     Aquela mesma tarde G invitoume a cear no apartamento, continuou o Belga.
     Despois da cea puxo no gramófono ópera italiana e música brasileira.
     Sen dúbida, quería crear un ambiente cálido e íntimo.
     Pero ¿a ópera italiana é axeitada para crear tal ambiente?, pregunteille eu ao Belga.
     Quizais non, pero a ela parecíallo, supoño, contestou. Porque o certo é que aquela tarde da visita da nai estaba ela, ¿como diría eu?, absorbida ou polarizada por unha ansia tan unilateral e indisimulada como a súplica en que, chegado o momento, se traduciu -aquel get in, please! pronunciado como desde un soño.
     Mais eu destragueille o programa. Corteino anticipadamente. Non tiña ganas de quedar pola noite no apartamento, como ela me propuxo.
     De xeito que o abandonei relativamente cedo -aínda que xa era noite- coa promesa de voltar ao día seguinte pola mañá.
     E volvín, en efecto, o día seguinte pola mañá.
     Mais, cando estaba subindo as escaleiras de madeira, altas e medio desencaixadas, que me conducían novamente ao apartamento de G., o Estudiante Yemení apareceu de súbito interceptándome o paso: tan puntual coma se levase toda a mañá en axexo da miña chegada.
     Preguntoume docemente se ía ver a G. Eu afirmei coa cabeza. E que, ¿sabes?, replicoume case tatexando, ela pediume que che diga que hoxe está moi cansa. Necesita durmir. Quizais poida verte mañá.
     Eu dei volta de inmediato, listo para desandar o meu camiño.
     Xa na rúa, cavilei no recado do Estudiante Yemení. Necesita durmir.
     E repetín: Si, necesita durmir. Pero engadín de seguida: Necesita dormir co Periodista Turco. Este sería o recado completo.
     Así que, como ves, o Estudiante Yemení consumara por fin a súa vinganza.
     De seguro, estivera matinando nela xa durante a sesión de cine, cando tan interesado parecía na película desenrolada en Hiroshima.
     Xa que el era incapaz de desprazarme directamente da miña posición privilexiada con respecto a G, acordara desprazarme por medio do Periodista Turco. E deuse presa, como sabes. O día seguinte xa dera introducido ao Periodista Turco no apartamento de G , despois de pasar toda a mañá falándolle del á propia G.
     De todas maneiras, a vinganza tardara en consumarse.
     Ou mellor dito: non quedara consumada.
     Por isto: porque cando non hai víctima non hai vinganza.
     E eu non era víctima. O Estudiante Yemení non reparara nisto. Eu non sentía como unha derrota a caída de G nas mans do Periodista Turco.
     Ademais o Estudiante Yemení non fixera máis que cambiar un rival por outro peor. Así que, en definitiva, o único derrotado era -outra vez- o Estudiante Yemení.
     Porque eu tiña a impresión de que difícil lle sería ao Estudiante Yemení atopar un rival máis duro, máis celoso e máis belicoso. En efecto, o Periodista Turco estaba disposto, parecíame, a manterse en posesión exclusiva, arábiga, de G, loitando con uñas e dentes se era preciso; de xeito que ao Estudiante Yemení había resultarlle imposible desprazalo nunca, nin tan sequera da maneira tan pouco satisfactoria para el na que me dera desprazado a min.
     Tales foron máis ou menos as miñas cavilacions mentres tornaba para a miña casa.
     A medio camiño, así e todo, xa deixara de ocuparme propiamente de G, do Periodista Turco e da traxedia do Estudiante Yemení.
     Adentrárame en Thornden Park. Estaba totalmente deserto. Camiñaba de vagar. A mañá era glacial.
     Eu vivía en Clarendon Street, xa sabes: unha rúa silenciosa, de vivendas baixas e sempre tan baleira coma o propio Thornden Park. Paraba na casa dunha señora, como tamén sabes; unha señora que pasaba o máis do tempo na soidade en contra do seu gusto, pois era moi sociable, e o máis curioso é que tiña fillos, pero estes, que non vivían nada lonxe, ían vela unha vez por mes ou aínda menos, en visitas fuxitivas e como de cortesía.
     E xusto cando desembocaba en Clarendon Street experimentei a sensación que me levou ao descubrimento da Primeira Parte da miña Verdadeira Historia, mais agora non che vou falar de iso.

     Ben, continuou o Belga, o certo é que xa non tiña ningún motivo para delongar a miña estancia alí, mais aínda tardei algún tempo en marchar.
     Finalmente acordei facer unha viaxe polo Canada. Parei na fronteira para visitar as Niagara Falls. Tratei de imaxinar aquela paisaxe tal como debía de ter sido centos de anos antes, no seu estado virxe; sen turismo.
     Gustoume Ottawa. Unha grata capital, no meu ver, e, por sorte, libre precisamente de importantes atraccions turísticas, salvo quizais o Parlamento -rodeado dun céspede verde brillante, dunha calidade como de veludo, que me fixo lembrar a luz inglesa, tan compenetrada con verdes refulxentes. Tamén admirei os bosques e as agras canadienses. Montreal, en cambio, xa non me gustou tanto.
     Pero na impresión que che poida producir unha cidade, tanto coma a cidade mesma, inflúe o humor que teñas no intre da túa chegada.
     Aínda seguín viaxando por outras partes, tanto do Canada como dos Estados Unidos.
     Non me dixo o Belga, así e todo, por canto tempo, nin tampouco canto había desde que volvera a New York City.

     Eu díxenlle ao Belga:
     Pero ¿por que G non había estar cansa de verdade e chea de sono, en vez de estar co Periodista Turco? ¿Por que deches por descontado que estaba con el? E pode tamén que o Estudiante Yemení nunca pensara en tomar vinganza contra ti, e que o Periodista Turco non tivera mentes de seducir a G, por moito xeito que demostrase para aloumiñar gatos.
     Despois de todo, unha das máis famosas razas de gatos leva, paréceme, nome turco -os gatos de Angora.
     En suma, ¿por que consideras que tódolas túas suposicions foron acertadas?
     O Belga escoitoume con paciencia. Despois admitiu:
     Quizais tañas razón, pero é igual.
     Fixo unha pausa para agregar:
     Ti querías que che falase de rapazas, ¿non é verdade?, e eu conteiche unha historia cunha rapaza da maneira máis amena e detallada que me foi posible.
     Pero, ademáis de amena e detallada, ¿é ou non unha historia verdadeira?, preguntei eu.
     Ben, atende, empezou o Belga, como esforzándose en presentar de forma clara e sinxela un asunto máis ben complicado. Ti estarás seguro de que esta noite te atopei agardando e de que agora camiñamos xuntos.
     Eu calei porque a resposta era innecesaria .
     Pois igual de seguro podes estar, proseguiu o Belga, de que atopei a G e a tódolos demais e de que os coñecín mellor do que te poida coñecer a ti.
     E, polo que toca a A.J. Toynbee, o historiador que medita sobre a historia , segundo a túa definición, non me negarás que vive e anda por aí.
     ¿Que queres dicir?, preguntei un tanto alarmado.
     Xa che falei dunha conferencia súa á que asistín con G, replicoume.
     ¡Ah!, si. Pero espero que non empeces outra vez a remexer na historia .

     Pero, ademáis da historia , estaba a súa Verdadeira Historia , ou a Primeira Parte dela, que si me intrigaba verdadeiramente.
     Sorprendentemente, o Belga non me puxo agora o menor reparo en satisfacer a miña curiosidade sobre este enigmático punto.
     Ao chegar a Clarendon Street aquela mañá, contou, tiven a sensación inequívoca de que todo canto me rodeaba carecía de existencia real.
     Non direi que fose coma un soño. Os soños parecen verdadeiros sen selo, pero un non se decata de que non o son. Pero eu sabía que estaba perfectamente desperto e, por outra parte, a impresión de realidade que recibía do exterior, incluíndo os escasos e débiles ruidos que me chegaban, frotaba sen consistencia e allea a min mesmo sobre a certidume de que todo era ilusorio.
     Non sólo aquela mañá xeada: tamén todo o meu pasado era ilusorio e alleo a min. Sólo eu mesmo era real. G e tódolos demais, e Thornden Park, e Clarendon Street, e o frío da mañá, non existían, eran irreais.
     Sólo eu mesmo era real, repetiu o Belga.
     Pero ¿por que? ¿Por que pensaches que todo o demais era irreal?, preguntei eu.
     Non o pensel: sentino, contestou o Belga. O que si pensei logo é que o que eu sentira estaba plenamente xustificado. Tivera dunha vez por todas a experiencia infalible da irrealidade do mundo; esa experiencia momentánea transformouse pouco a pouco en convencemento permanente, e non fixen máis que sacar as consecuencias necesarias.
     Nada do que me rodea ten Razón de Ser, e o que non ten Razón de Ser non é, e non hai volta que darlle. Ao dicir que non é, quero dicir que se trata so de impresions falsas, rematou o Belga.
     Así de fácil. Eu quedara como atordoado, sen saber por onde saír. Por fin, ocorréuseme esta pregunta:
     ¿E ti tiñas, ou tes, Razón de Ser?
     Teño que tela, afirmou o Belga rápidamente, porque eu non son ningunha impresión falsa, de isto podes estar seguro. Eu polo menos estouno.
     Eu tamén, dixen .
     Polo tanto, ten que ser un Castigo, afirmou o Belga. Alguén castigoume con estas impresions falsas. Non sei por que; antes xa criticamos o acto de impoñer un castigo sen dicir porqué.
     Non penses que aquela experiencia me fixo perder a calma. Aquela mañá eu seguín a camiñar tranquilamente e, ao chegar á casa, comín un peixe afumado noruegués en lata que mercara o día antes, e non deixei nada porque estaba moi bo.
     ¿Así que, segundo iso, a túa aventura con G non foi máis que un castigo? ¿E
     G, tan fermosa e xentil contigo, non era para ti máis que un castigo?, obxecteille ao Belga.
     G era fermosa e atractiva; era todo o contrario dun castigo, contestou. Agora, o que si era un Castigo era o feito de que fose unha impresión falsa. Que non fose o que me parecía.
     Enténdeme ben: eu fun, e son, afortunado ou polo menos moito máis afortunado e feliz que a inmensa maioría. Por iso o meu Castigo non ten comparanza co culleus ou con Hiroshima, por exemplo. Igual é unha burla ou unha Broma, e non digo unha broma pesada, porque repito que o paso bastante ben. O que ocorre é que non sei quen é o gracioso que ma está gastando, pero, sexa quen sexa, heilla devolver con creces en canto poida.
     Haste vingar como o Estudiante Yemení.
     Mellor.
     Lembreime del porque esta tarde víchelo en Sullivan Street, pero ¿seguía sendo unha impresión falsa?
     Certo. Supoñendo que fose el.
     Logo, erguendo un pouco a voz, agregou:
     Pero hai infinitos exemplos. Podes poñer todos cantos queiras. As Pirámides, o culleus.
     A Guerra dos Cen Anos, A.J. Toynbee, recitei eu.
     Os satélites artificiais.
     A illa de Manhattan.
     E Richmond e Queens.
     E Brooklin e o Bronx.
     O Times Building.
     A New York Public Library. O que queiras.
     Paréceme que cando estabamos recitando esta lista de falsidades colosais principiaramos xa, despois de tanto tempo como levabamos de camiño, a mergullármonos no mundo abraiante do Great Whiteway, pero non me faga moito caso, que non estou nada seguro.
     Si sei que, cando puxeramos punto final á lista, eu parei para presentarlle ao Belga esta pregunta disimulada:
     Se a túa Verdadeira Historia ten unha Primeira Parte, terá tamén unha Segunda Parte.
     Si, contestoume de seguida. Pero rectificou: Ben, de momento aínda non é propiamente historia, pero serao en canto a min me dea a gana. A segunda parte é a miña Espera -a Espera - xa che falei algo dela. Descubrina esta tarde.
     ¿Esta tarde?
     Si, indo por Sullivan Street, hai dúas ou tres horas, pouco despois de albiscar ao Estudiante Yemení; pura coincidencia, non penses que o Estudiante Yemení me infundiu ningunha inspiración. Aínda que nunca se sabe.
     As súas gafas negras quedaron ollando fixamente para a miña cara. Por fin, preguntoume:
     ¿Queres coñecer máis detalles?
     Quero.
     Pois logo ímonos.
     E reempredimos a marcha.