Centro de Documentación da AELG
Poemas inéditos (textos íntegros) - Abur mariñeiros!
Arias Saavedra, Ana

¡Abur! ¡Abur mariñeiros!,
¡deica pronto que recunquedes!,
¡de rexos sumo contentos,
tal como agora alonxades!,

¡Nese abur de alegría,
abur de inmensa emoción!,
¡sentendo vosoutros ledicia,
vencellada á fruición !,

           I

¡Abur! ¡ abur mariñeiros!,
¡ca Virxe vos acompañe!,
¡mailos favorables ventos,
venturas el vos amañe!,

¡Neses días tan inxentes,
vividos en mar adentro!,
¡sexan días deferentes ,
ó tan voso sofremento!,

           II

¡Abur! ¡ abur mariñeiros!,
¡ca celestiai Patroa,
pendente dos vosos pregos,
amaine nas bravas ondas!,

¡Sendo para vos manselas,
á varudeza das vosas mans,
en todo intre pracenteiras,
de xesto en doce ademán!,

           III

¡Abur! ¡ abur mariñeiros!,
¡cantando a Salve alonxades!,
¡voltade á chaira tersos,
que amor na chaira deixades!,

¡Amor que queda mirando ,
acongoxado por dentro,
moi aledado asemellando ,
sendo un latente lamento!,

            IV

¡Abur! ¡abur mariñeiros!
¡voltade cantárno-la Salve!,
¡en tan vero sentementos,
facéndose-nos inefable!,

¡Ese entoar tan fermoso,
emocionado e sentido,
facendo un quedo amoroso,
no corazón e sentidos!,

              V

¡Abur! ¡abur mariñeiros!,
¡deica pronto que voltedes!,
¡crespando mares e ventos,
bela bordada que aviades!,

¡Nesa rota que levades,
sucando mares e mares,
ó tempo que vos alonxades,
nos vosos Sacros cantares!,

              VI

¡Abur! ¡abur mariñeiros!,
¡ata pronto, moito mellor!,
¡co mar non sexa el cemiterio,
ó voso cós todo vigor!,

¡Posto que sós alonxades,
deixando na terra cariños,
ese no cal vos apoiades,
a amorgalla-los espiños!,

               VII

¡E se por fado se fixese,
Santo Campo leito do mar!,
¡ca vosa Patroa vos leve,
a un Celestiai navegar!,

¡Polas albas ondas do ceo ,
coa brisa de azúis nubes ,
rizando nos lisos ventos ,
cá mestría elas sucumben!,

               VIII

¡Abur! ¡ abur mariñeiros!,
¡que no corazón levades,
hálitos da dona e nenos,
que tanto vosoutros amades!,

¡Voltade para apreixalos,
xa quen latente sentemento ,
no horizonte avistarvos,
faise hábito de medos!,