Docemente adicado ,ós meus sempre, moi amados pais.

Eu son dunha terra pobre,
sendo tamén terra rica,
por pedras que nela cobren,
que aposturaran a bican,

O caminiño de pedras,
o caminiño de lama,
era camiño de estrelas,
de tebras ningunha flama,

Era rueiro florido,
verea de terra bramosa,
era camiño belido,
esgrevia terra amorosa,

Era , quen dera que fose,
camiño da miña terra,
chama que alumando fose,
pegadas que nel tivera,

Camiño agora mirrado,
illado de silvas e toxos,
na invernía enlamado,
no vrao cheíño de coios,

            I

Eu son dunha terra pobre,
sendo tamén terra rica,
tampa para xente nobre,
florindo amor lle adican,

Caminiño da miña alma,
caminiño do meu corazón,
verea de brama e flama,
rueiro dalgún fenón,

Meu caminiño de pedras,
meu caminiño de lama,
frío, chuvias e néboas,
de tepedades que clama,

A miña terra recende,
resío na mañanciña,
e no solpor ela prende,
co fulgor das estreliñas,

Meu caminiño de pedras,
de herbas meu caminiño,
testemuñando nas medras,
nos meus inxeles pasiños,

            II

Eu son dunha terra rica,
sendo tamén terra pobre,
eu son dun chan no que fica,
raigame de xente nobre,

Era , quen dera que fose,
camiño da miña terra,
camiño de todos hoxe,
como de todos el era,

Un caminiño de pedras,
un caminiño de lama,
camiño na primavera,
brizosa florida brama,

Nos eitos do caminiño,
verea de varudas pedras,
xuntanza dos paxariños,
nas moi vizosas maceiras,

Entre as ramas das pereiras,
rechouchiaban belido,
halando de azo en silveiras,
de labregos compunxidos,

 O caminiño ameizado,
cos chíos dos rechouchíos,
trocábase nun engado,
ós meus inxeles olliños,

             III

Eu son dunha terra pobre,
sendo tamen terra rica,
eu son dunha terra nobre,
de bondade recondita,

Nese camiño que ía,
cara variados lugares,
ás persoas que por el ían,
lles axexaba os andares,

Empedrado caminiño,
meu caminiño que ía,
a xente de paseniño,
de resollos vagantía,

Camiño cara Ferreira,
a Carteire, Cotoroso,
verea para ir ás feiras,
de ruada mozas e mozos,

Meu caminiño enfeitado,
coa aurora das mañanciñas,
é caminiño murchado,
enchoupado de ladaíñas,

            IV

Eu son dunha terra rica,
sendo tamén terra pobre,
vagantía de preguiza,
ben salferida  en suores,

No outono meu caminiño,
era beldade en alfombra,
de follas sen ren de brizo,
sedán a pés de labouras,

Camiño da miña casa,
camiño de moita xente,
camiño polo que pasa,
tempadas luíndoo a rentes,

Meu caminiño de pedras,
sen seres camiño chan,
pano era naquelas penas,
que no cerne aloxarse van,

Meu caminiño de flores,
das olorosas candeas,
era camiño de amores,
tamén dalgunhas xenreiras,

Camiño da miña terra,
espello ás miñas olladas,
meu aluguer nas primeiras,
das miñas verbas crebadas,

Meu caminiño de pedras,
de coios meu caminiño,
caminiño quen min xera,
o máis vero cariño,

            V

Eu son dunha terra pobre,
sendo tamén terra rica,
eu son de terra que cobre,
na miña xente querida,

En adobío da terra,
terriña cos viu nacer,
terriña miña que lles era,
senso mailo seu padecer,

Miña terriña , meu berce,
terra miña de Freán,
terriña que me coñece,
sen  me coñeceres en van,

Terriña da miña casa,
casiña xa doutros donos,
fogar meu polo que pasa,
vento , lóstregos e tronos,

Prediñas do meu fogar,
cáseque todas no chan,
pedriñas todas a chorar,
pola xente que no ceo van,

            VI

Eu son dunha terra rica,
sendo tamén terra pobre,
eu son dun chan no que fica,
ronsel de veros amores,

Lufadas dos idos tempos,
levaron consigo palabras,
que levan e traen os ventos,
acariñadas pegadas,

Pegadas da miña xente,
da miña xente querida,
cadora na miña mente,
inherentes de por vida,

Meiró daqueles veciños,
sorrisos , doces carexas,
en dourados polvoriños,
rebuldando coas estrelas,

No corazón , na miña alma,
alugase a miña terra,
desacougada ou en calma,
hilaridades que dera ,

            VII

Eu son dunha terra pobre,
sendo tamén terra rica,
camiño polo que sobre,
resón da miña xente fica,

Camiño que ben el coñece,
pucheiros da miña nenez,
berce meu ó que pertence,
unha vida achegada a vellez,

Terriña da miña avoa,
naiciña sempre querida,
por vida cá miña adora,
abeiro da miña vida,

Camiño dos devanceiros,
no meu corazón lembrados,
no caminiño en luceiros ,
trócanse seus pasos dados,

Camiño cara Sirvián,
lufada para parrafeos,
casados  Sirvián , Freán,
froito son eu dos seus seos,

              VIII

Eu son dunha terra rica,
sendo tamén terra pobre,
camiño no que inda fica,
ronsel de impolutos labores,

No caminiño de pedras,
sen felgos meu caminiño,
lentura que daquela era,
dos embebidos cariños,

Resoa no meu caminiño,
verbas dos meus avós,
caloriña do cariño,
do colo de veciños cós,

Esparexe o caminiño,
alegro de eixes e rodas,
de carros nosos e veciños,
mortos polas costumes novas,

Agora pos da terriña,
terriña na que ben araron,
de maneira amorosiña,
donos e bois guiaron,

            IX

Eu son dunha terra rica,
sendo tamén terra pobre,
por arquexantes pelicas,
estrelecidos fulgores,

Eu son dun lar en derrube,
nacenza de inmundo balor,
sendo no antano azúis nubes,
solío en solaina de amor,

Agora no caminiño,
meu caminiño de pedras,
rezuma vasto cariño,
na lisura das maneiras,

Da miña xente querida,
trocada a belas floriñas,
por feitorías sufridas,
perdoadas con blandicias,

Meu camininño de estrelas,
de tebras meu caminiño,
tan ida a fulxencia delas,
como tan rexo o cariño,

               X

Eu son dunha terra pobre,
sendo tamén terra rica,
de argueiros que nela cobren,
pensiladas  verbas que fican,

Camiño meu de Freán,
camiño cara Guntín,
vieiro polo que non van,
alguén acadaren un fin,

Meu caminiño xa lenda,
vencellado ó meu fogar,
no meu corazón é fenda,
mirando no seu devalar,

Devalo que fixo chorar,
á miña alma de visita,
no xa luído meu fogar,
na paraxe recondita,

Por querela tan florida,
nesa enxebreza bramosa,
estando a ficar manida,
coma unha seiroxa rosa,

Brilando o caminiño vai ,
coligado coas estrelas,
no corazón de meus pais,
por rexelas e querelas,