Hai corenta anos, a mocidade da montaña pontevedresa que sentía o fútbol como deporte, soñaba Pasarón, ao pé do río que nace aló, despois da serra do Candán e vai lixeiro para escoitar os ecos de (Pon-te-ve-dra!(ve-dra!(ve-dra! nas tardes máxicas da Primeira División española. Afortunado río de troitas que apura o paso na ponte Lixó (ese ollo románico, alto e xido). A xuventude d´Agolada estabamos a cen quilómetros de distancia da cidade Xardín de Pedra. O milquinientos negro de David do Lousa, levaba consigo a bordo os cinco seareiros do Club de Fútbol. E nós-nenos, adolescentes-ficabamos cos ollos no ronsel do coche que era o taxi mais fermoso da vila. Nunca foi posible estar de presencia no estadio, que tiña que ser ghrande para caber de pé aquela tanta xente que se ollaba nas páxinas do xornal do luns, felices, cantando a coro, alzando os brazos cheos de goles e xogadas merecentes. Un grito debeu ser desde o fondo sur, tan alto coma as días do solsticio: Hai que Roelo!. E os rapaces de Galicia demos en berrar e querer tanto ao Pontevedra que esquenciamos o Barcelona e o Madrid, vencidos no estadio que hai ao pé do Río. Velaí a memoria que podería recitar os nomes da equipa dos heroes, tan humildes, tan equipa, tan de todos nós. Hoxe, neste luns que amence dobremente fermoso na cidade máxica, do encanto, quero ir co orgullo alzado desde os brazos polas rúas do silencio, da resaca da festa, dos espacios da xoldra e dos convivios. Digo os nomes antigos de case todas as prazas e sinto as voces dos outros seareiros da vida, aló no aire da Moureira, celebrando o retorno do fútbol galego ao seu lugar de outrora, á súa casa, á forza da estirpe e das orixes.
(Noraboa, cha!