O atentado de Camariñas vai ficar no peto dos anecdotarios coma unha nota á marxe, xa o verán. Non interesa saber quen rouba. É negocio o silencio. E namentras se arman edicifios, se desvasta o territorio, se agradecen os votos dos ladróns, vai e chega alguén feminino e recoñece na cuneta dos despistes e as esperas o corpo do Oso namorado do Cabo Vilán, ese papaleisón que leva milenios de servus adorante sin que ninguén lle diga: Aoes, ho, que tanto pasmas, como sigas así aínda te has volver de pedra. E foi ata esta noite armada de cameón e guindastre. (Canta desventura en terra desertada! Estou a cavilar no mineral que armaron as casas das aldeas do interior de Galiza, as muradellas e os cruceiros, as mámoas, os canastros...Mesmo as canteiras das fontes que obraban nos mosteiros: hoxe pilóns que ornan de fachenda moitas vilas. Roubo foi. Paso a diario en Cangas ao carón da Pedra Choca, un narís de pedra, ou nádega, ou ventre, ou ovo de titán, segundo se mire, que está de estorbo no carreiro do agro que labran as maus do minifundio que viven do mar: mulleres e homes que debuxan na terra o verde dos maínzos, o fulgor das cebolas, o sombreiro das patacas, as leitugas e as herbillas, de todo hai. A Pedra Choca está. Na miña aldea de Quian de Agolada hai á vista de Paradela a Pedra do Sol, que era, é o canto das horas, antes que a campá: o sancristán facía a consulta coa pedra e despois turraba da corda do badal para dar as doce das avemarías labregas. Desde aquí, baixando do Carrio cara á Cercio, óllase a Pena Guntín: unha balea que emerxe no mar do monte bravo que navega ao lonxe, ata máis alá de Melide, polo Careón e o Bocelo, cara á Cova da Serpe. A balea de Pena Guntín namoraba a vista de Varela Buxán, o noso dramaturgo da aldea, Ao filósofo do arado: Fíxate nela cando é inverno (véselle o chafarís!-díxome. E eu vino. AHai que lle ir aló. Hei de ir, só, el xa non está con nós, comigo. Cando paso polo Porriño, de carreira de coche ou de ave na dirección de Ourense, sempre descanso o acelerador e ollo á dereita para ver a Ludwig van Beethoven, que senta no alto da peneda, e interpreta ao piano a súa Sonata N1 14, Opus 27, N1 2: o Claro de Lúa que o músico de Bonn compuxo para o lecer nas Gándaras de Budiño. A industria dos pedreiros vai ter moito que respectar cando decidan sucumbir o monte dos granitos. Pero tal como vai o mundo, ata pode ser que o Músico alemán acorde unha mañá no xardín de don Facundo Contratista; a Pedra Solar de Paradela sexa a grande ara dos churrascos no casal de don Afrodisio Gholoso; e mesmo a balea de Pena Guntín navegue cara ao mar dos Gholfos Adosados. Mudan os tempos. Xa non che rouban os cartos, róubanche as pedras, que é coma dicir que che rouban o forro da memoria, a furia, a alma, a camisa e os pés.