A primeira vez que fun a Madrid levoume un tren, desde Lugo ata a Estación do Norte. Pasado o ollo da Ponte da Chanca deixei de  tarabelear co furo dos montes, co león granítico que se pode atravesar na vía, co tracatrac das rodas que priva o sono, co desgaste do ferro no oficio : axiña fun ver se era da marca ABellota ou así. Cabalguei toda a noite. De cedo, cando alborecía no Guadarrama, lavámonos todos como a A Tía Asunción A, na película de Chano Piñeiro: coa punta dun dedo no rabo dos ollos e acaso o narís. A cidade, a bordo do tren, semellaba raseira, capaz de dar as gracias por vires aquí. Baixei. Uns parentes leváronme consigo nun 850 que comía o mundo do asfalto, adiantaba aos taxis, aparcaba Ade orella, arrecendía a prado e a flor. A pé, as rúas eran anchas e longas de máis: Alcalá cansaba a Deus, ata chegarmos á Porta do Sol, quilómetro cero. Deixei que o zapato tripase a cabeza da grande tachola, sobei co calcaño, rotei o corpo e a vista, coma se España e o Mundo foran xa meus. Andei de rato no metro, pillabán, cos ollos a ver as minifaldas, que sempre ían ergueitas, nunca sentar. A As mociñas non cansan aquí A- dixen. A No, Pepe, esto no es Galicia, en Madrid todo corre, vuela A- respondeu o segundo curmau. A Xa, ben sei A. Pasaron máis de trinta anos anos ata o 23 F-2003. Os cabalos de metal que percorren as estradas galegas, leváronme outra volta á Madrid. Centos de pegasos, con aire acondicionado e retrete, achegaban de madrugada as xentes da Terramar de Galicia ata a Plaza do Emperador Carlos I, Atocha lle din, coma se o nome do  emperador ficara vacante para un petimetre do século XXI, a quen todos levamos na biqueira do pé. ( Que triste Madrid ! Menos mal que chegamos nós, os do barco e o Mar, co ronsel da palabra e o divertimento, a malleira da sátira, a bandeira negra do fuel, o caxato do santiago, san roque e o can: guau guau. Todos minúsculos, seica cen mil ánsares, picariños de aló. Menos mal. A maxia quixo encher de cantigas e risas do antroido a mañá frieira da Fonte de Neptuno, do Museu do Prado, da velliña Cibeles, da Porta estragada do Sol. Menos mal. Se non for polo agoiro daquel paxaro neghro do ceo, licóptero ou parato da policía, din na miña aldea, estarricamos a ruada dos peliqueiros, das pantallas, das madamitas, xenerais do Ulla, lenghoteiros, a Sardiña, o Momo, Ravachol...todos nós inzando de vida e Antroido este Madrid sen aire, sen xente alegre, sen  río feliz, sen berros e forza do mar. Cidade triste, Capital, que escoitaba berrar para a historia A ((Dimisión, dimisión !!A. Un velliño encoveirado e de cabelo albo, con ollos de azul, no regreso das tres e vinte da tarde, deitóume na orella, desde a beirarrúa de Carretas:  Aquí no dimite ni Dios.