Se hai na Galiza un patrimonio irrenunciábel ese é a nosa voz que vén de lonxe: tullas cheas de palabras que nas valigotas, nos outeiros e nos mares que habitamos foron sempre a herdanza natural dunha colleita permanente. Gardamos dentro e damos uso  á ferramenta antiga coa que labraban a fala as tribos das citanias, os obradores dos castros, os ourives das cantigas. Son romaría permanente nas nosas casas de granito, aquí onde se enforna o pan e sabe tanto o Amor, que se repite e canta e orgullece. Dígano as raíces. Non somos a tona, a superficie, a albarda ou o traxe de festa e ocasión. O idioma dásenos no ventre das nais, tan dentro como é posíbel na cámara nutricia. E a muller acarrexa e aloumiña o canto que ha ser de berce e de infancia, e xuventude e madureza, para que o soño medre e ilusione o xeito de vivir. (Ímoslle aló ! deciden na fala as xentes da beiramar. E atravesan os océanos, navegan, vencen os cabezos do vento e do mar alzados, chegan polas Rías e son voces, brazos, arcas de lei. (Eih, carballeira! é o berro que retrousa ao aturuxo, cando a forza da vida se pronuncia en desafío á noite e á tristeza. E o carballo, cerna substancial da estirpe de Galiza, arromba e move o corpo contra o escuro, medra, resiste, abrocha, bota landras unha e outra e outra vez.
 
     No corpo santo da Árbore de Santa Margarida de Mourente, A Carballa, temos os pontevedreses a memoria atenta á voz amiga e maxistral de Frei Martín Sarmiento. Reparade ben no aire que nos chega aquí. Hai unha ponliña no alto, coma un colo, agochada para o nordés, que nunca se desviste, nunca. Cando as invernadas a visitan ela está sabida. Non pode o vento, nin a saraiba, nin o trebón crebar o seu encanto, o seu fulgor. Por ela atendemos, nos días de nortada e xistra, que a Carballa ha resistir cen anos máis, ( mil !. Agora só cabe referenciar esta marabilla aos novos mundos, convocar aos visitadores, aos herdeiros da cultura, da ciencia e do progreso para que saiban vir e ver e pronunciar esta metáfora da Nosa Lingua Aquí, nesta pedra alta do chan da parafita, que o freire amigo ubica nun outeiro de aves de onde espella o abrente e a contorna da palabra á vista do Mar da Casa. E Álvaro Cunqueiro asiste á romaría, vai e leva consigo a pronuncia en epitafio leal, para que os granitos recollan a gravura dos séculos de histora en tantos días que nos quedan por vivir: ((( Mil Primaveras Máis !!!
Por elas agardamos, tan felices. Velaquí.

*Deferencia que tivera comigo o Concello de Pontevedra