Cando o Xurxo Lobato puxo o ollo da cámara para fotografar o medio corpo do boi fachendoso que nos honraba na Semana verde de Silleda, o Rei de España aloumiñou nese mesmo tempo cronolóxico e atmosférico a testa do animal metade símbolo de Galicia : vagaroso, firme, submetido nas congostras, co anel dourado da doma en todas as ventas, co  pé  afeito aos sucos e ás somas da terra labradora. Calquera outra imaxe positiva da máis promocionada mostra gandeira e agrícola do país non acertaría tanto no seu significado histórico de comportamento. Somos aínda así. Anque nos vistan de festa e de carnes. Agradecemos a man que descansa en nós, a que nos brega ou a que nos deixa nos prados da memoria, onde pacemos de mañá. O boi magnífico que aloumiñou o monarca podería ser neto, bisneto, tataraneto...do animal de xugo e cubrición de becerriñas que Antón Tovar coñeceu en Rairiz de Veiga e cantou nos seus versos de soedade; ou acaso parente lexítimo daquel outro que araba as terras da Pastoriza, cando Penélope esperaba eternamente en Díaz Castro.

É o boi Rubio de Galicia cara o dous mil, coa alta xugueira que non coñece o carro e o arado románs; o boi que sementa en base de tubos de vidro os laboratorios do amor, tan falsos, tan inxustos, tan mercantís. O boi que nunca amou de verdade e multiplica a estirpe en base de fidalgos veterinarios, de cámaras frigoríficas, de tallos para tallar coa altura da matria rubia galega, que parirá tenreiras e xatos de promoción, endexamais loucos.

Parabéns para esta última edición da Semana verde de Galicia, escaparate singular e ocasión propicia para orgullecer máis alá da grande parroquia que inescusablemente somos. Na véspera da clausura, infelizmente, andaba eu , a quince quilómetros do fermosísimo recinto internacional da feira galega, solfatando as silvas xigantes que me rouban a flora nos espacios que venero. A selva medra e come os camiños : ladroa o toxo e a xesta, abrazan as edras os castiñeiros novos, voaron as primeiras tellas da casa petrucial e chove no cuarto. Eis a outra mostra que non convén no silencio. Non é a miña casa, a miña silva, o meu toxo bravo. Son as incesantes ruinas do rural que avanzan cara outra Silleda, Compostela, Europa, co paso firme do boi capado que manca as herbas novas. Ven axiña, Xurxo, a nos fotografar.