Son trinta e tres anos de celebración do Día das Letras Galegas, a idade que corresponde a unha persoa en trance da madurez. O asentamento debido teráse que consolidar nesta etapa da biografía sen as dúbidas anteriores, sen os nervos, sen as desconfianzas. É o relanzo necesario para proseguir avante sen intermitencias. Non caben máis sorpresas que a definitiva consolidación, pouco antes ou despois do tempo previsto.
Nesta data da nosa Literatura contemporánea creáronse espectativas, balances, proxectos, idas e voltas. O que era folclore entrou na medida urxente de arroupar as letras cos agasallos dos traxes e da música populares. Houbo reticencias por este feito porque nalgures era a confusión, o escape, o protagonismo á marxe, a hipocresía.
As biografías do homenaxeados encheron páxinas de xornais, cabeceiras de opúsculos, aulas, casinos, mínimos ecos das rúas, que por maio frolean cos andares das xeracións noviñas, tantas veces estrañas á efemérede dos A Cantares A , tantas veces confundidos entre a prédica retórica e profesoral da data e os comportamentos dos predicadores, cando a romaría pasou. Era o día novedoso, fresco, aceptado civilmente como memoria rosalián, como agradecemento chusco aos que soñaron-soñan imposibles andainas.
Pero aos trinta e tres anos, unha vida lúcida tense que plantar definitivamente fronte aos ventos e saber como adornar as follas do seu futuro, como afondar as raíces e consumir aínda máis amor nutricio para a supervivencia que nos queda. Nesta data, reprogramada xa para o lecer máis que para a reflexión, corremos o risco fundamental de non sabermos dar respostas merecentes a quen nos diga , desde lonxe ou desde perto, ) que santo é hoxe ?. Porque, meus amigos , o solemne  síguese a medir por santos, mártires ou non, que teñen festas, lugar, ermida, devotos de mañá e bailadores de tarde. En evitación das faltas de respecto ou das maledicencias, o  Día das Letras Galegas  hase procurar urxente a rota dos milagres, o vidente santuario.