Corren tempos de encefalopatías importantes : unha cadea letal pasou das ovellas ás vacas e andan os homes carnívoros coa preocupación de non contraer a proteína rogue-prion, causante das vacas tolas, dos carneiros tremelicantes, e acaso da CJD , que fai do cerebre humán unha esponxa de baño, un queixo ruín.
Pois velaí que neste tempo de posuídos intereses, de pestes anunciadas, aparece desde Noia, coma saída da vella arca de Noé, unha rapaza que percorre os espacios da loucura positiva para fotografar os virus das esencias e das resistencias : os amadores da cultura de Galicia, coma unha homenaxe póstuma ao rotundo paseador do Cauca colombiano, amigos das tribos do alén e do aquén : Antón Avilés de Taramancos.
Estiven en Noia, na Casa da Cultura, cando non había ninguén. Só as paredes que alegran a vida que reborda desde o ollo psicolóxico da cámara de María cara aos retratos máis positivos que teño visto. Son sesenta anacos de corpo enteiro, branco , negro e manuscritos que conforman os diagnósticos de cadaquén. Porque cadaquén é unha paisaxe interior que se manifesta aquí nunha revelación que vale un documento. Vai quedar alegre Avilés cando reciba o boletín de memorias afectivas ( seica tardan en chegar ao ceo todas aquelas cousas que que non van pola vía de Oficio ). Xa estamos nós: tímidos, pícaros, bebedores, troiteiros, naseiros, faladores, insubmisos, células nervosas coa vacina que nos salva a tona, a cortiza de sobreira, esa que rebenta arestora no Reino Unido e coloca fronte á morte ou asasinato a millóns de vacas, que non son a nosa rubia , morena ou teixa. Fronte ao medo que circunda esta Europa mercantil do gando doente, a moza María Esteirán varreu con nosoutros o lixo da desmemoria e uliscamos xa outra primavera e a paisaxe, Cunqueiro un tanto máis. Felicitacións a María e que a Mostra Camiñe por onde ten que andar.