Non andamos sobros das persoas de fóra das nosas xeografías que se achegan para ficaren en alma e corpo, aventureiros canda nós,  expostos nesa trepia simbólica, os tres piares da primeira consolidación: lingua, cultura e afectos. Outros moitos máis veñen para o negocio mailas babecadas; e son aquí felices despreciando. Nas últimas achegas de inmigrantes cabe tamén a esperanza de nos ver nas tres palabras devanditas: serán fértiles se hai sazón. E tanta cómpre que haxa. Valery Karpin, cando era un futbolista do Celta de Vigo, seica asistía convencido aos cursos de galego, alomenos non era reacionario. Retornado á cidade viguesa, para unha inmersión deportiva como lanzadeira de proxectos anovados, aínda hai quen sospeita e repregunta: “e pra qui é, aghora non miras ben pra qui é?”. “Come e cala rapás, que xa se verá”-retrousa o vello aprendiz de sabio. María Vitoria foi a miña primeira aparición, a primeira sorpresa dos implicados. Sabía de Ana María Morris, ao lonxe dos océanos, e seguía un listado de nomes e obra que aquí non digo por se falta alguén, sería inxusto. Na memoria de todas/os achego esta loubanza da muller que xa non está para as entregas da súa voz en direto: hai un ano e vexo aínda o seu teléfono na lista dos aparecidos, sempre. Pois por iso.

As amigas/os da Asociación Cultural Máislibros mandan recado, para hoxe mércores, vintedous de novembro, do convivio coas palabras da escritora da auga que nos chegara de aló: Valencia de Alcántara, vía Madrid, Lugo, Pontevedra. Namorada desta Terramar e da súa xente, dixo “quédome”. Ficou fermosa e leda,  deunos pan de obra feita, puxo mesa e galanura, tirou das gavetas cara á luz  dos cartafoles da creación e soubemos, tamén por ela, que a nosa Lingua  tiña mel. Desde o ano 1973 que nos dixemos “ola, que tal por aquí” atravesaron outonos e primaveras o vello mundo das escritas. Ceifamos soños, acadamos desperdicios, fomos indo polas ruelas do silenzo, onde se coce o pan da noite, na procura do ancho corredor que cómpre ao sol para o seu xeito de pousa na andadura da viaxe: a solaina lle din os namorados/as da Voz e da Cultura. Difícil alcance. Pero Ela é. Non hai aniversarios en ti, hai celebración; ese gozo de sabermos que aínda repasas e paseas nas lealdades, tantas: Galiza, o noso orgullo, o compromiso, os amigos Alma e Nicolás, as obradoras/es de cada día e hora en creba ou suba, ese carroulín dos abaladoiros. Celebrámoste, muller da auga (o repenique dos fonemas no banzado desa túa boca que en-canta paseniño e fai un colo do galego que ti sabes modular e bicas tanto) coas achegas necesarias para o encoro da abundancia que é a vida. Estamos arestora de Festa contigo, na Biblioteca Pública de Pontevedra: o teu niño de arao, as avenidas das fertilidades (un día alguén labrará unha placa co teu nome), a cidade da pedra que escoitamos dicir e soñar cando ninguén fala e case todo aburre, para que as idades aprehendan, sobrevivan. É a nosa Palabra colectiva contra as desventuras. Viviremos, mociña,  as “Mil Primaveras”. Máis! Díllelo tamén así ao Álvaro Cunqueiro e a toda esa coral irmandiña do Pórtico de noso; e convidádevos arestora canda nós, onde sempre haxa Paraíso.