Benquerido Federico:

En setenta anos as árbores están aínda en primaveras. Moitas delas amencen antes que o sol e respiran dos orballos esa subsistencia que as conforma cando chegan as secas e resisten máis alá das alzas da calor e dos tantos lumes, non así das motoserras. Xa ben sabes: o bosco en furia, que é a vida.

Na outra vez contábache dos meus versos, bebendo sempre en ti, como as abellas, a frescura dos días e das horas, a conversarmos xuntos na beiramar ou nas valigotas da terra interior sobre…tantas cousas, as nosas partituras de festivos e diarios, eses pentagramas inacabados, que ti adoitas repenicar na gaita grileira e tamboril, para que o vento cale, escoite, aprehenda e leve cabo de lonxe a marusía deste anaco do mundo que é Galicia, onde reloucamos, aínda tanto despois das iras e das desaparicións naquelas  alboradas. Estamos. Estás. Érguete, noso amigo ledo e vulnerable como as frores. É hora de andarmos de camiño nesta tarde de outono polo soutos, ollando as risas das castañas que se escapan da súa casa de espiño e madureza, vindo aos nosos ollos para o tacto e o sabor dos alimentos, dando forza e ánimo para o verso ben vestido e a palabra común que nos atende. En chegado este tempo sempre penso en ti: os ollares, a voz, o xeito e a pronuncia. Sabe o día a pouco e cando escoito sempre hai unha nube de achego de Víznar, aquela mosca, aquel tabao das horas máis felices que tentara subornar a nosa sendistancia; e zune dentro ese motor da anguria, pois que calas e non sinto a túa risa. Zorrega o vento nos vestidos e muda a paisaxe, ourilece en días, fican os tesos e as sobreiras no verdor e fungan os gatos da montaña contra o mar bravicho das furnas e dos cons. No pontillón dos saramagos sempre aparece a noite pecha e teño medo de nós, aínda que sei  que “a noite aniña e nunca mata”. Non durmo sono tranquilo senón estás no cuarto. Fóra avisa a nevarada. E polo mar de lonxe navegan homes que veñen sellados de ausencia, tanta. Entón unha mau esquerda e solermiña de manicho insubornábel achega unha candea. Soño. Estamos vivos nestes tantos anos. Lémonos. Conversamos. Somos líderes de audiencia. Aló, onde se fabrica o medo e a impostura, rebentan as tuberías dos mancados. Amence en Al-Andalus, na Gallaecia, no Uni-verso. E nós. E disme, despois de tantas as feridas, “...que no duerme nadie por el cielo/ Nadie, nadie/no duerme nadie”. Canta o reisiñol no cabo da solaina e no patín de pedra e no  esquelete da macieira  tabardiña… amigo paxaro que por esta vez non emigra, inverna e fica sempre de noso, na beira da Casa.