Na vida lineal do austríaco Günter Wiegele, determinada pola perfecta inmutabilidade e pola ausencia de fondos referentes afectivos, só destaca un rasgo que escapa a esa constante: o colaboracionismo cos nazis en labores de espionaxe pouco arriscados. Na súa xuventude viviu a paixón bruadeira do cesarismo, a convicción de que un líder cun carisma magnético construiría un imperio grandioso sobre o piar dunha raza superior. Despois de contemplar como os seus ideais quedaban arrasados por unha catarse de sangue e lume, entregouse a unha vida soturna e tristeria, de rato morcón e suíña, na que o seu traballo de vixilante do museo Fanstauer de Kaltenberg se converteu no refuxio sobre o que xiraba a razón dunha existencia metódica. De adolescente aloumiñaba a ambición de ser pintor e chegou a asistir ás clases nocturnas dun acuarelista verborreico, que destacaba entre as damas da alta sociedade local máis polas súas dotes de atleta sexual ca de artista con talento. Probablemente desa época procede o torvo medo ás mulleres que había sentir Wiegele toda a vida como unha mutilación sentimental, porque unha das modelos daquela academia libertina burlárase con crueza da súa incapacidade para face-Io amor coas féminas. Aínda que nunca tivo unha sexualidade moi definida e rebulía no seu interior un engado mórbido polos mozos loiros vestidos con uniforme militar, nos seus desafogos íntimos de home frustrado posuído por unha enerxía irreprimible imaxinábase por veces coma un animal superdotado capaz de darlle un pracer ilimitado a mulleres perfiladas na súa mente cos rasgos dunha lurdia obscenidade. Sen embargo, o seu aspecto exterior de tipo empaquetado con traxes de chaqueta anacrónicos e a súa estampa silente de home sen espírito facían insospeitables eses trebóns ocultos. A afección pola pintura e, en xeral, a súa reverente admiración poIas belas artes persistiron ó longo dos anos. No museo, mentres repasaba de esguello ás mandas de visionadores voraces que pasaban por diante del, especialmente ás rapaciñas nas que se intuía a flor emerxente da súa feminidade, podía consumir mañás enteiras embabiolado perseguindo as miudezas dun cadro. Detalles concretos coma os relustres ocultos dunha árbore de follas douradas polo outono, ou as liñas precisas do cabelo da dona dun banqueiro florentino, ou as mans manteigosas e embolicadas dun arcebispo, podían rete-la súa atención durante longas horas. Cando acababa o seu turno no museo, xa de noite, era o último en apaga-las luces e en abandona-lo vestiario onde cambiaban de indumentaria. Tres sucesos desvariados sen explicadeira posible, ocorridos nun lapso de tempo de varios anos, fixeron que agromase a desconfianza entre os compañeiros de traballo. Nunha ocasión evadiuse dun cadro un cabalo cincento sobre o que cabalgaba un rexo príncipe napolitano, de tal xeito que o xinete aparecía flotando no aire por arte de encantamento e o espacio do animal absorbido pola paisaxe de fondo. Logo foi unha dama da burguesía de Salzburgo, retratada no século XIX por Georg Federman, a que apareceu sen cabeza, cunha rosa relucente abrollándolle no pescozo tronzado. Finalmente, nunha tea que representaba unha comida de esponsais, no interior dunha estancia dezaoitesca adornada con solemnidade, apareceu un bo día unha estampa absurda dominada polas folerpas de neve que parecían caer do teito e pousarse manseniñamente sobre os congregados, enriba da mesa cuberta de viandas ou polos mobles e as alfombras. Todo aquelo parecía unha tolería inverosímil, un desatino empeitizo, porque ademais resultaba case imposible supoñer que alguén puidese manipula-los cadros valéndose da noite coa perfección dun miniaturista celoso dos detalles máis cativos e que a pintura aparecese ó día seguinte como se o tempo deixase nela unha tona fornecida polo paso lento dos anos. Aqueles fenómenos permaneceran en segredo e os cadros foran despendurados dos seus espacios de antano, destinados ós sotos do museo para evita-las burlas espicoteiras da prensa. Ninguén se mostrou capaz de aventurar unha tese convincente sobre o ocorrido, pero cando o último dos cadros apareceu manipulado, case seis anos despois do primeiro, un dos vixilantes recén ingresados no cadro de persoal comezou a desconfiar de Günter, porque albiscara de esguello no seu rostro un velaíño xesto de oufanía ó descubrirse a neve caendo paseniñamente sobre o banquete de voda. Desde aquel día someteuno a un discreto seguimento e puido comprobar que o sumelgo se dirixía con demasiada frecuencia ás aforas da cidade e entraba de madrugada no museo cunha chave probablemente roubada. Despois escoitábanse ruxidos desde a escuridade, un murmurio abeirante de palabras pronunciadas en linguas diversas e o balbordo inquedante de supostas bestas fabulosas mesturado con gargalladas que vagaban polas estancias intuídas desde o exterior coma un eco caudaloso. Para poder escoitalo con clara xusteza había que traspasa-las reixas metálicas e subi-Ias escaleiras que rodeaban aquel edificio barrigón, situado nun lugar afastado ó que só algún vagabundo bébedo se achegaba en noites estreladas. Despois de exercer durante tres semanas como detective clandestino, o vixilante novo acabou denunciando o caso con pelos e sinais. Günter Wiegele desapareceu ese mesmo día mergullado nunha sombra indesentrañable e non se volveu saber del, a pesar das pescudas policiais. No pequeno armario que tiña asignado dentro dos vestiarios apareceu unha nota cunha mensaxe concisa: "A verdade nunca poderá saberse. Eu xa non estou para contala". Pasaron os meses e os axentes encargados do caso chegaron á conclusión de que aquel home miserioso debía te-la capacidade de evaporarse igual ca un río invisible, ou que conseguira fuxir por algún burato incógnito cara a algún lugar alleo ás leis do intelixible. Ata que un día apareceu polo museo un curmán lonxano de Günter, un reloxeiro afeito a desenguizar avarías entre pezas minúsculas, e se detivo diante dun cadro medio arrecantado dun autor menor, Otto Vranitzky. Nel podíase ver nun segundo plano un macho cabrío posuíndo a unha rapaza fermosa, mentres outra completamente núa miraba a escena desfollando unha margarida desde unha posición máis próxima ó espectador. No pé do lenzo figuraba o título: A luxuria de Satán. Aquel home quedou atorado como se un lostregazo imprevisto descargase a xiria eléctrica nas súas costas. Era indubidable que recoñecía aqueles ollos do macho cabrío, dun cristalino augacento e verdoso, e ese mesmo aceno, que lle lembraba outro gravado na súa memoria cando décadas atrás o acusara coa retórica fachendosa dun falsario diante dun tribunal. Non podían ser de ninguén máis ca de Günter Wiegele, o mesmísimo cazapón falsario que o denunciara ante a xustiza inventándolle unhas supostas manifestacións orais de ton conspirativo, levado por un vello odio familiar, e que a piques estiveran de custarlle a vida. |